Le Brasier - Etienne Daho

Ces instants fragiles sont emplis d’espoir

Même si j’ai été la cible et la proie

De mille aiguilles de cent coups bas

Qui m'éloignent trop de moi

La perfection pure n’a souvent pas de prix

La recherche me détruit puis je viens à la vie

Vois tout au fond de moi ce brasier qui ne s'éteint pas

Que vive la flamme, que vive la flamme

Pour à nouveau prendre feu et brûler jusqu’au bout

Cet irrépressible espoir, s’accrocher à des détails, l’espoir

Si la vie se charge de me refaire tomber

Sans personne à mes côtés

Si à nouveau la solitude me déprave

Tu sais même les épaves

Sont de la trempe des braves

Vois tout au fond de moi ce brasier qui ne s'éteint pas

Que vive la flamme, que vive la flamme

Pour à nouveau prendre feu et brûler jusqu’au bout.

Deze fragiele momenten zijn gevuld met hoop

Ook al ben ik het doelwit en de prooi geweest

Van duizend naalden van honderd lage slagen

Dat brengt me te ver van mezelf

Pure perfectie is vaak onbetaalbaar

Zoeken vernietigt me, dan kom ik tot leven

Zie diep in mij dit inferno dat niet uit wil gaan

Lang leve de vlam, lang leve de vlam

Om weer vuur te vatten en tot het einde te branden

Deze onstuitbare hoop, vasthoudend aan details, hoop

Als het leven ervoor zorgt dat ik weer naar beneden word gehaald

Met niemand aan mijn zijde

Als eenzaamheid me weer verdort

Je kent zelfs de wrakken

Zijn van het stempel van de dapperen

Zie diep in mij dit inferno dat niet uit wil gaan

Lang leve de vlam, lang leve de vlam

Om weer vuur te vatten en tot het einde te branden.