When Mind Escapes Flesh - Ephel Duath

Lying in conscious abandon

I challenge the barrier of sleep

While my breaths dance with the moon

My body gets rigid

Immobile

Dead at touch

Between these two layers of being

My mind stands awake

And escapes the flesh

My eyes tremble

While the third one

Fools all senses and leads

I see through now

And the outside walk begins

Being weightless terrifies

Floating around these walls

I’m forced to trust new perceptions

Just a gold spiderweb

Attaches me to the life I know

My mortal self

Lying pale

Seems futile from above

Obstacles are no more

I pass through the doors of my knowledge

Memories transfigure in landscapes

Voices are long stripes of sound

Movements get traced in the air

Time moves slow

Scanned by a distant heartbeat

I sense the fear of not returning back

And I keep ignoring it

A room appears

An old man blurs out from the walls

I aim in his direction

When the floor opens up

Gravity claims its power back

A black void eats me down

In free fall I hear life calling my name

Fighting my return

I keep climbing up

Shouting back all my strength

Movements stab my confidence

Everything I touch turns my spirit down

Between two tearing forces my will raises his chin

And blind from fear I aim to the old man towering above

Tears flow through my disfigured self

I fight against my conscience’s weight

Slow like mountain corrosion

With the last of my breath I get to his face

When eyes meet eyes

My forehead implodes like crystal

While my mouth erupts rocks and soil

Drained out

I abandon myself in this limbo

I now float again

Life holds me close

Eating up my strained will

Like a bird in a storm

I open my wings and let go

Defeated by my same power

I wake up in myself

Lying in unconscious disorder

I’ll stand again

Bewust in de steek gelaten

Ik daag de slaapbarrière uit

Terwijl mijn adem met de maan danst

Mijn lichaam wordt stijf

immobiel

Dood bij aanraking

Tussen deze twee lagen van zijn

Mijn geest staat wakker

En ontsnapt aan het vlees

Mijn ogen trillen

Terwijl de derde

Houdt alle zintuigen en leads voor de gek

Ik zie er nu doorheen

En de buitenwandeling begint

Gewichtloos zijn is beangstigend

Zwevend rond deze muren

Ik ben gedwongen nieuwe inzichten te vertrouwen

Gewoon een gouden spinnenweb

Hecht me aan het leven dat ik ken

Mijn sterfelijke zelf

Bleek liggen

Lijkt zinloos van bovenaf

Er zijn geen obstakels meer

Ik ga door de deuren van mijn kennis

Herinneringen veranderen in landschappen

Stemmen zijn lange strepen van geluid

Bewegingen worden gevolgd in de lucht

De tijd gaat langzaam

Gescand door een verre hartslag

Ik voel de angst om niet terug te keren

En ik blijf het negeren

Er verschijnt een kamer

Een oude man vervaagt van de muren

Ik richt in zijn richting

Als de vloer opengaat

Zwaartekracht claimt zijn kracht terug

Een zwarte leegte vreet me op

In de vrije val hoor ik het leven mijn naam roepen

Vechten tegen mijn terugkeer

Ik blijf omhoog klimmen

Al mijn kracht terugschreeuwen

Bewegingen steken in mijn vertrouwen

Alles wat ik aanraak, maakt me moedeloos

Tussen twee scheurende krachten heft mijn wil zijn kin op

En blind van angst richt ik me op de oude man die erboven torent

Tranen stromen door mijn misvormde zelf

Ik vecht tegen het gewicht van mijn geweten

Langzaam als bergcorrosie

Met mijn laatste adem kom ik bij zijn gezicht

Wanneer ogen elkaar ontmoeten

Mijn voorhoofd implodeert als kristal

Terwijl mijn mond stenen en aarde uitbarst

uitgelekt

Ik verlaat mezelf in dit ongewisse

Ik zweef nu weer

Het leven houdt me dicht bij me

Mijn gespannen wil opeten

Als een vogel in een storm

Ik open mijn vleugels en laat los

Verslagen door mijn zelfde kracht

Ik word wakker in mezelf

Onbewuste stoornis liggen

Ik zal weer staan