Feathers Under My Skin - Ephel Duath

Rootless I wonder against my balance point

Silence unwraps the weight of being

And there I lie

Untouched by emotions of sort

I fight back my own human smell

Inhaling rain and dirt

I find shelter under beds of leaves

I fail to hide my claws again

Spitting on what I’m called to be

I scratch my skin deep down looking for feathers

What I am is what I’m not

Acceptance is that road

I walk away from

I lead with pride my own disasters

Denying I learn

I’ll look at birds' eyes to get the answers I need

Light pulses through my nails

I draw my new self with it

A spinning top in constant motion

While my face

Like a watchtower remains still

My sight keeps aiming at the horizon

As far as it can get

Unfit to find any rest

I wish to transfigure in rocks or sediment

Motionless desires obstruct my run

I can’t find a way to hide from these walls

Urban decay is black oil dripping on my wings

I cry diamonds of salt

I feed myself with them

Every drop cuts my throat deep to the spine

Till my voice shrinks to a bloody wisper

Lost among the lost

I keep moving

While my feet can’t find any grip on the ground

I refuse the colours I see

I’ll feed crows with my eyeballs

And keep just darkness for me

I keep just darkness for me

What I am is what I am not

What I am not is what I’m cursed to be

Wortelloos Ik vraag me af tegen mijn balanspunt

Stilte maakt het gewicht van het zijn los

En daar lig ik

Onaangetast door soorten emoties

Ik vecht tegen mijn eigen menselijke geur

Regen en vuil inademen

Ik vind beschutting onder bedden van bladeren

Ik slaag er niet in mijn klauwen weer te verbergen

Spugen op waar ik voor geroepen ben

Ik krab diep in mijn huid op zoek naar veren

Wat ik ben, is wat ik niet ben

Acceptatie is die weg

Ik loop weg van

Ik leid met trots mijn eigen rampen

Ontkennen dat ik leer

Ik kijk in de ogen van vogels om de antwoorden te krijgen die ik nodig heb

Licht pulseert door mijn nagels

Ik teken er mijn nieuwe zelf mee

Een draaiend tol in constante beweging

Terwijl mijn gezicht

Als een uitkijktoren blijft stil

Mijn zicht blijft op de horizon gericht

Voor zover het kan komen

Niet geschikt om rust te vinden

Ik wil transformeren in rotsen of sediment

Bewegingsloze verlangens belemmeren mijn run

Ik kan geen manier vinden om me voor deze muren te verbergen

Stedelijk verval is zwarte olie die op mijn vleugels druppelt

Ik huil diamanten van zout

Ik voed mezelf met hen

Elke druppel snijdt mijn keel diep tot aan de ruggengraat

Tot mijn stem krimpt tot een bloederige wisser

Verloren tussen de verlorenen

Ik blijf in beweging

Terwijl mijn voeten geen grip op de grond kunnen vinden

Ik weiger de kleuren die ik zie

Ik zal kraaien voeren met mijn oogballen

En houd alleen duisternis voor mij

Ik bewaar alleen duisternis voor mij

Wat ik ben, is wat ik niet ben

Wat ik niet ben, is wat ik vervloekt ben te zijn