Tracing the Path of Blood - Ephel Duath

I dig the soil with my bare hands

I open circular wounds

Craters of worms and broken nails

I dig off those marble columns

Extensions of my roots

Will fit in there

I look them deep down

Till I feel them pulsing within

From each crack that opens up

Warm dark blood rivers out

I get my chest soaked in

Summoning rebirth

I chain myself to this primordial mud

My fingers like tentacles

Spread to the light above

Eyes are sealed

In beloved silence my mind wonders

Dragging lies and slimy shadows with each step

When the core is reached

The bleeding stops

I now stand still like a centenary tree

Burnt inside

Burning all that lies around

And when daily demons finally shrink in

A vortex of gold leaves erupts in return

I inhale dozens of them

Choking from this grace

I puke black bile

Drawing mandalas in the thick air

My eyes take fire

Neck cracks back

Forcing my face to the clouds

It rains

My orbits are now steaming holes

Getting slowly filled with peace

Layers and layers of shining waves

Find their way to my heart

Ice meeting fire lights up the mind

Till blackness is put at ease

And when distortion fades

Flames get rest

Tracing the path of blood

I align a step after another

And I’ll keep the rhythm till the source is reached

My inside is out

Floating

The outside is in

Digging

Tuned with soil and clouds

I’m one with myself again

Ik graaf de grond met mijn blote handen

Ik open cirkelvormige wonden

Kraters van wormen en gebroken nagels

Ik graaf die marmeren zuilen weg

Extensies van mijn roots

Zal daar passen

Ik kijk ze diep van binnen

Tot ik ze van binnen voel pulseren

Van elke barst die opengaat

Warm donker bloed stroomt eruit

Ik word doorweekt van mijn borst

Wedergeboorte oproepen

Ik keten me vast aan deze oermodder

Mijn vingers houden van tentakels

Verspreid naar het licht erboven

Ogen zijn verzegeld

In geliefde stilte verwondert mijn geest zich

Met elke stap leugens en slijmerige schaduwen slepen

Wanneer de kern is bereikt

Het bloeden stopt

Ik sta nu stil als een honderdjarige boom

van binnen verbrand

Alles wat eromheen ligt verbranden?

En wanneer dagelijkse demonen eindelijk inkrimpen

Er barst een draaikolk van bladgoud los

Ik inhaleer er tientallen

Verstikking door deze genade

Ik kots zwarte gal uit

Mandala's tekenen in de dikke lucht

Mijn ogen schieten in brand

Nek barst terug

Mijn gezicht naar de wolken dwingen

Het regent

Mijn banen zijn nu stomende gaten

Langzaam gevuld worden met vrede

Lagen en lagen van glanzende golven

Vind hun weg naar mijn hart

Ice Meeting Fire verlicht de geest

Tot zwartheid op zijn gemak wordt gesteld

En wanneer vervorming vervaagt

Vlammen krijgen rust

Het pad van bloed volgen

Ik lijn stap voor stap uit

En ik zal het ritme aanhouden tot de bron is bereikt

Mijn binnenkant is buiten

Drijvend

De buitenkant is binnen

Graven

Afgestemd op aarde en wolken

Ik ben weer één met mezelf