Shaped by Darkness - Ephel Duath

The crystal skull I wear protects that door right behind my eyes

A passage to a better self I can walk through

Carrying all the tears I can fill my hands with

I crawl my way to that deep silence I fill with thoughts

I crawl my way to that deep silence I fill with thoughts

In there hundreds of brick towers hold a tender sky together

A gold path rolls within electric bundles of feelings buzz around

Amniotic fields lie on raw flesh hills

Clouds of minor notes rumble

There’s a liquid spot in every mirror

There’s a point of distortion in every imaage

There’s a piercing truth in each lie

Here I shut down my double self

And I let my real voice resonate low deep, low deep, low deep

In a state of altered awareness

And I let my real voice resonate low deep, low deep, low deep

My shelter is a shutdown theatre made of bones

I sit on the border of a black stage

Spiderwebs caress my breath

Dust takes the shape of a ghostly crowd

Entertained while I play my guts

Like cello strings

A whirl of bones generates from the ceiling above

In twisting symbiosis with my mute dying chant

The crystal skull I wear protects that door right behind my eyes

A passage to a better self I can walk through

Carrying all the tears I can fill my hands with

The more I dismember the bigger the pearl cage gets

But my aura overcomes it spreading wide like angel’s wings

An ovation celebrates my lethal performance

While exhaling what is left of me

I smile at the crowd and collapsing buildings

Protected by my same death march

I keep the music going

And when life will call back

I’ll promise to escape it tomorrow again

And when life will call back

I’ll promise to escape it tomorrow again

De kristallen schedel die ik draag, beschermt die deur direct achter mijn ogen

Een doorgang naar een beter zelf waar ik doorheen kan lopen

Ik draag alle tranen waarmee ik mijn handen kan vullen

Ik kruip mijn weg naar die diepe stilte die ik vul met gedachten

Ik kruip mijn weg naar die diepe stilte die ik vul met gedachten

Daarin houden honderden bakstenen torens een tedere hemel bij elkaar

Een gouden pad rolt binnen elektrische bundels van gevoelens zoemen rond

Vruchtwatervelden liggen op heuvels van rauw vlees

Wolken van kleine noten rommelen

Er is een vloeistofvlek in elke spiegel

Er is een punt van vervorming in elke afbeelding

Er zit een doordringende waarheid in elke leugen

Hier sluit ik mijn dubbele zelf af

En ik laat mijn echte stem resoneren laag diep, laag diep, laag diep

In een staat van veranderd bewustzijn

En ik laat mijn echte stem resoneren laag diep, laag diep, laag diep

Mijn schuilplaats is een gesloten theater gemaakt van botten

Ik zit op de rand van een zwart podium

Spinnenwebben strelen mijn adem

Stof neemt de vorm aan van een spookachtige menigte

Vermaak terwijl ik mijn lef speel

Zoals cellosnaren

Er ontstaat een werveling van botten vanuit het plafond erboven

In symbiose met mijn stomme stervende gezang

De kristallen schedel die ik draag, beschermt die deur direct achter mijn ogen

Een doorgang naar een beter zelf waar ik doorheen kan lopen

Ik draag alle tranen waarmee ik mijn handen kan vullen

Hoe meer ik in stukken hak, hoe groter de parelkooi wordt

Maar mijn aura overwint het en spreidt zich wijd uit als engelenvleugels

Een ovatie viert mijn dodelijke optreden

Terwijl ik uitadem wat er nog van me over is

Ik glimlach naar de menigte en instortende gebouwen

Beschermd door mijn dezelfde dodenmars

Ik houd de muziek gaande

En wanneer het leven terug zal bellen

Ik beloof dat ik er morgen weer aan zal ontsnappen

En wanneer het leven terug zal bellen

Ik beloof dat ik er morgen weer aan zal ontsnappen