Dear Death Part 2 - Emery

Time is running out as you die, die, die in this bed not making a sound.

It has all come crashing down to be here, and watch you breathe your last.

So helpless to stop you from slipping away so fast.

Oh, God, are you listening now?

As this cancer dances through her, and then takes a bow.

It won’t disappoint the crowd,

whose words are a curse,

as I hear them one-by-one.

Please pull the string, and I come undone.

I know this.

I failed to say.

I’m sinking by your side.

You’re worth this.

I wouldn’t trade a day to not have gone through this

So many days I’ve been blind.

I want to stop and rewind.

Kick off our shoes and dance with the ghost of you.

Who could tease me and leave me begging for the abuse?

You’re the only I knew that could tame me, and make me who I am.

But now, there’s self-blaming and there’s nothing left of all my plans.

I know this.

I failed to say.

I’m sinking by your side.

You’re worth this.

I wouldn’t trade a day to not have gone through this.

So many days I’ve been blind.

I want to stop and rewind.

Kick off our shoes and dance.

Let’s dance again.

We’ll turn up our sleeves.

I know just where to begin.

Dance, let’s dance again.

We could find ourselves before this happens…

These words of mine are trite and so cliche.

Still we find a place in everything.

It’s just to break the silence that has been crushing me.

Half of me is dead, already gone.

Half is screaming everyone is wrong.

Finally asking now, will you just hear me out?

This was all my fault.

You brought me death, and it’s everything I wanted.

It’s the wrong side of fear that kept me out.

De tijd dringt terwijl je sterft, sterft, sterft in dit bed zonder geluid te maken.

Het is allemaal ingestort om hier te zijn, en te zien hoe je je laatste adem uitblaast.

Zo hulpeloos om te voorkomen dat je zo snel wegglijdt.

Oh, God, luister je nu?

Terwijl deze kanker door haar heen danst, en dan een buiging maakt.

Het zal de menigte niet teleurstellen,

wiens woorden een vloek zijn,

terwijl ik ze een voor een hoor.

Trek alsjeblieft aan het touwtje en ik kom los.

Ik weet dit.

Ik heb nagelaten te zeggen.

Ik zink aan je zijde.

Je bent dit waard.

Ik zou geen dag ruilen om dit niet te hebben meegemaakt

Zoveel dagen ben ik blind geweest.

Ik wil stoppen en terugspoelen.

Trap onze schoenen uit en dans met de geest van jou.

Wie zou me kunnen plagen en me laten smeken om het misbruik?

Jij bent de enige die ik kende die me kon temmen en me kon maken tot wie ik ben.

Maar nu is er zelfbeschuldiging en is er niets meer over van al mijn plannen.

Ik weet dit.

Ik heb nagelaten te zeggen.

Ik zink aan je zijde.

Je bent dit waard.

Ik zou geen dag willen ruilen om dit niet te hebben meegemaakt.

Zoveel dagen ben ik blind geweest.

Ik wil stoppen en terugspoelen.

Trap onze schoenen uit en dans.

Laten we weer dansen.

We steken onze mouwen op.

Ik weet precies waar ik moet beginnen.

Dans, laten we weer dansen.

We zouden onszelf kunnen vinden voordat dit gebeurt...

Deze woorden van mij zijn afgezaagd en zo cliché.

Toch vinden we in alles een plekje.

Het is gewoon om de stilte te verbreken die me verplettert.

De helft van mij is dood, al weg.

De helft schreeuwt dat iedereen ongelijk heeft.

Nu eindelijk vragen: wil je even naar me luisteren?

Dit was allemaal mijn schuld.

Je bracht me de dood, en het is alles wat ik wilde.

Het is de verkeerde kant van angst die me buiten hield.