Trolley Car - Ellis Paul

It’s a snowy night, the cops shut down the freeway

big men in plows are out carving up the streets

Below them, jammed on a subway,

I’m with two hundred over-dressed strangers

brushing snow off coats and shoulders

kicking snow off dress shoe feet

chorus:

You live six miles down this trolley car’s trail

up above the red line, where the street musicians wail

Where Baby, we used to chase down coffee

on the sidewalk take in tunes

We’d drink in the waning hours

till we polished off the moon

Who knew the moon would fail

above the trolley car trail

«Park Street, next station»

says a voice with an accent I’ve heard

and I see shoppers on the platform

where green and red lines diverge

I fight my way through the packages and the bows

to a pay phone, the operator knows

she says to me, «Your nervousness shows»

I say, «'Nervous' is too kind a word»

bridge:

I think snowfall should be measured

By how much it takes a city by surprise

By how far back old timers go to remember

the last time a blizzard stung their eyes

Last time I rode a subway

you had summer in your eyes

you did

Your phone rings, but it only brings your voice

on a message machine, «I'm not here, the tape is clear»

me, I’m off the hook it seems

«I called,"I say, «to say `hello'

to coax you out where the snowmen grow

but you’re not home, and hey, I gotta go,

it was good to hear your voice.»

Het is een besneeuwde nacht, de politie heeft de snelweg afgesloten

grote mannen in ploegen zijn de straten aan het uithakken

Onder hen, vastgelopen in een metro,

Ik ben met tweehonderd overgeklede vreemden

sneeuw van jassen en schouders vegen

sneeuw schoppen jurk schoen voeten

Refrein:

Je woont zes mijl verder op het pad van deze trolleywagen

boven de rode lijn, waar de straatmuzikanten jammeren

Waar Baby, we zaten altijd achter koffie aan

op het trottoir luisteren naar deuntjes

We zouden drinken in de afnemende uren

tot we van de maan polijstten

Wie wist dat de maan zou falen

boven het wagenspoor

«Parkstraat, volgende station»

zegt een stem met een accent dat ik heb gehoord

en ik zie kopers op het platform

waar groene en rode lijnen uiteenlopen

Ik vecht me een weg door de pakketten en de bogen

naar een telefooncel, weet de telefoniste

ze zegt tegen me: «Je nervositeit blijkt uit»

Ik zeg: «Nerveus is een te vriendelijk woord»

brug:

Ik denk dat sneeuwval moet worden gemeten

Verrassend hoeveel het een stad kost

Hoe ver terug gaan oldtimers om te onthouden

de laatste keer dat een sneeuwstorm in hun ogen prikte

De laatste keer dat ik in de metro reed

je had de zomer in je ogen

jij deed

Je telefoon gaat over, maar je krijgt alleen je stem

op een berichtenmachine: «Ik ben er niet, de band is vrij»

mij, ik ben van de haak lijkt het

«Ik belde, zeg ik, om ‘hallo’ te zeggen

om je te verleiden waar de sneeuwmannen groeien

maar je bent niet thuis, en hey, ik moet gaan,

het was goed om je stem te horen.»