Naquela Mesa - Elizeth Cardoso, Sergio Bittencourt

Naquela mesa ele sentava sempre

E me dizia sempre o que é viver melhor

Naquela mesa ele contava histórias

Que hoje na memória eu guardo e sei de cor

Naquela mesa ele juntava gente

E contava contente o que fez de manhã

E nos seus olhos era tanto brilho

Que mais que seu filho

Eu fiquei seu fã

Eu não sabia que doía tanto

Uma mesa num canto, uma casa e um jardim

Se eu soubesse o quanto dói a vida

Essa dor tão doída, não doía assim

Agora resta uma mesa na sala

E hoje ninguém mais fala do seu bandolim

Naquela mesa ta faltando ele

E a saudade dele ta doendo em mim

Naquela mesa ta faltando ele

E a saudade dele ta doendo em mim

Aan die tafel zat hij altijd

En hij vertelde me altijd wat het is om beter te leven

Aan die tafel vertelde hij verhalen

Dat ik vandaag in mijn geheugen bewaar en ik weet het uit mijn hoofd

Aan die tafel verzamelde hij mensen

En hij was blij om te zeggen wat hij 's ochtends deed

En in jouw ogen was er zoveel glans

Wat meer dan je zoon?

Ik werd je fan

Ik wist niet dat het zoveel pijn deed

Een tafel in een hoek, een huis en een tuin

Als ik eens wist hoeveel pijn het leven doet

Deze pijn deed zo'n pijn, het deed niet zo pijn

Er is nu een tafel in de kamer

En vandaag praat niemand meer over hun mandoline

Aan die tafel ontbrak hij

En zijn verlangen doet me pijn

Aan die tafel ontbrak hij

En zijn verlangen doet me pijn