Emmanuelle - Eliza Gilkyson

When first I came into this land in the highlands I did dwell

Where ancient learned masters taught the depths of wisdom’s well

Emmanuelle she walked with me, and secrets she did share

The order of the swirling stars, the laws of earth and air

The golden pipes of heaven she entrusted in my care

And I sang of the mercy of Emmanuelle

In time I went a’wandring into the world of man

And though I knew the sacrd songs my separate dreams began

And when I thought the pipes were mine my eyes grew blind as well

My soul from heights of heaven fell, Emmanuelle

Slumbering, sleeping, slipping through seasons of silent lives

A servant, a snake, a soldier, a storm

A poet, a mother, a child stillborn

A rock, a star, a drunk in a bar

How many more times dancing the skin dance

Serving the systems of violence and romance

Sobbing the sorrow, walking the wheel

Hiding the horror, fighting the feel

Pushing the will like a rock up a hill

Until, until, until

I’m drawn so slowly step by step out of this darkened place

So unaccustomed to the light, so wary of its grace

Oh how I long to hear the pipes I held before I fell

And sing the ancient songs of love, Emmanuelle

Toen ik voor het eerst in dit land in de hooglanden kwam, woonde ik wel

Waar oude geleerde meesters de diepten van de wijsheidsbron onderwezen

Emmanuelle ze liep met me mee, en geheimen die ze wel deelde

De volgorde van de wervelende sterren, de wetten van aarde en lucht

De gouden pijpen van de hemel die ze aan mijn zorg toevertrouwde

En ik zong van de genade van Emmanuelle

Na verloop van tijd ging ik een 'wandring in de wereld van de mens'

En hoewel ik de heilige liedjes kende, begonnen mijn afzonderlijke dromen

En toen ik dacht dat de pijpen van mij waren, werden mijn ogen ook blind

Mijn ziel uit de hoogten van de hemel viel, Emmanuelle

Sluimeren, slapen, wegglijden door seizoenen van stille levens

Een dienaar, een slang, een soldaat, een storm

Een dichter, een moeder, een doodgeboren kind

Een rots, een ster, een dronkaard in een bar

Hoe vaak nog de huiddans dansen

De systemen van geweld en romantiek dienen

Snikkend van het verdriet, aan het stuur lopen

De horror verbergen, het gevoel bestrijden

De wil duwen als een steen een heuvel op

Tot, tot, tot

Ik word zo langzaam stap voor stap uit deze donkere plek getrokken

Zo ongewoon aan het licht, zo op zijn hoede voor zijn genade

Oh, wat verlang ik ernaar om de pijpen te horen die ik vasthield voordat ik viel

En zing de oude liederen van liefde, Emmanuelle