Снежный человек - Электропартизаны

Я снежный человек вышедший из панельной пещеры

Навстречу времени, сбит им с ног,

Застигнут врасплох, шерсть дыбом, морда в крови,

Из асфальта бьёт электрический ток

Нового века!

Бетонный забор водружен на спине,

Виселицы, флагшток

И мутные лужи раздавленных снов в моих одиноких следах

Снежного человека!

Но я жив и снова иду,

Пока солнце не село,

Я встаю и снова иду,

Пока ветер не стих.

В этом мире чужих у меня есть одно странное дело —

Найти своих… найти своих!

И пусть в этом мире давно не осталось

Ни чистых нот, ни чистого снега.

Я знаю, что нет ни конца, ни начала,

Лишь центр кругового бега.

И лопнули струны на треснувшей скрипке,

Но воет смычок звуками feedback’а,

Поймав в переходе подземную песню надежд

Снежного человека!

Да я жив и снова иду,

Пока солнце не село,

Я встаю и снова иду,

Пока ветер не стих.

В этом мире надежд у меня есть одно безнадёжное дело —

Найти своих… найти своих!

Ik ben een sneeuwpop die uit een paneelgrot kwam

Tegen de tijd, door hen neergeslagen,

Overrompeld, haren overeind, snuit onder het bloed,

Van asfalt verslaat elektrische stroom

Nieuwe eeuw!

Betonnen omheining op de rug geplaatst,

Galg, vlaggenmast

En modderige plassen van verpletterde dromen in mijn eenzame voetafdrukken

Grote voet!

Maar ik leef en ik ga weer

Tot de zon ondergaat

Ik sta op en ga weer

Tot de wind stopt.

In deze wereld van vreemden heb ik één vreemd ding -

Vind de jouwe... vind de jouwe!

En laat deze wereld voor een lange tijd weg zijn

Geen pure noten, geen pure sneeuw.

Ik weet dat er geen einde is, geen begin,

Alleen het midden van een cirkelvormige baan.

En de snaren van de gebarsten viool barsten,

Maar de boog huilt met de geluiden van feedback,

Een ondergronds lied van hoop vangen in de passage

Grote voet!

Ja, ik leef en ik ga weer,

Tot de zon ondergaat

Ik sta op en ga weer

Tot de wind stopt.

In deze wereld van hoop, heb ik één hopeloze zaak -

Vind de jouwe... vind de jouwe!