Though Humble the Banquet - Eleanor McEvoy

Though humble the banquet to which I invite thee

Thou’lt find there the best a poor bard can command;

Eyes, beaming with welcome, shall throng round, to light thee

And Love serve the feast with her own willing hand

Though Fortune may seem to have turn’d from the dwelling

Of her thou regardest her favouring ray

Thou wilt find there a gift, all her treasures excelling

Which, proudly she feels, hath ennobled her way

It’s that freedom of mind, which no vulgar dominion

Can turn from the path a pure conscience approves

Which, with hope in the heart, and no chain on the pinion

Holds upwards its course to the light which it loves

'Tis this makes the pride of her humble retreat

And with this, though of all other treasures bereaved

The breeze of her garden to her is more sweet

Than the costliest incense that Pomp e’er received

Then, come, if a board so untempting hath power

To win thee from grandeur, its best shall be thine;

And there’s one, long the light of the bard’s happy bower

Who, smiling will blend his bright welcome with mine

Though humble the banquet to which I invite thee

Thou’lt find there the best a poor bard can command;

Eyes, beaming with welcome, shall throng round, to light thee

And Love serve the feast with her own willing hand

And Love serve the feast with her own willing hand

Oh, Love serve the feast with her own willing hand

Hoewel nederig het banket waarvoor ik u uitnodig

Je zult daar het beste vinden dat een arme bard kan bevelen;

Ogen, stralend van welkom, zullen ronddringen om u te verlichten

En Liefde serveert het feest met haar eigen gewillige hand

Hoewel Fortune lijkt te zijn afgewend van de woning

Van haar beschouw je haar begunstigende straal

Je zult daar een geschenk vinden, al haar schatten blinken uit

Die, trots voelt ze, haar weg heeft veredeld

Het is die vrijheid van geest, die geen vulgaire heerschappij is

Kan afwijken van het pad dat een zuiver geweten goedkeurt

Die, met hoop in het hart, en geen ketting aan het rondsel

Houdt zijn koers omhoog naar het licht waar het van houdt

Dit maakt de trots van haar nederige retraite

En hiermee, ondanks alle andere nabestaanden,

De bries van haar tuin is voor haar zoeter

Dan de duurste wierook die Pomp e’er kreeg

Kom dan, als een bord dat zo onaantrekkelijk is, macht heeft

Om u van grootsheid te winnen, zal het beste van u het uwe zijn;

En er is er een, lang het licht van het gelukkige prieel van de bard

Wie, glimlachend, zijn heldere welkom zal mengen met de mijne

Hoewel nederig het banket waarvoor ik u uitnodig

Je zult daar het beste vinden dat een arme bard kan bevelen;

Ogen, stralend van welkom, zullen ronddringen om u te verlichten

En Liefde serveert het feest met haar eigen gewillige hand

En Liefde serveert het feest met haar eigen gewillige hand

Oh, liefde serveer het feest met haar eigen gewillige hand