O Girassol da Caverna - Elba Ramalho, Ney Matogrosso

Holofote riscando a treva aberta

Suicídio da luz no breu sem fim

Iluminando tudo ao redor de mim

Tenho o riso febril de quem se oferta

Sou pedaço de terra descoberta

Por um navegador que sou eu mesmo

E por mais que a nau viaje a esmo

Em meu peito a rota é sempre certa

Eu sou um girassol e busco a luz

Mas nasci dentro de uma caverna

Com algemas de folhas presa à perna

E horizonte nenhum que me guiasse

Eu pensei que aí tudo acabasse

Quando em mim teu amor fez moradia

Hasteou esse sol que acenderia

O planeta inteiro se precisasse

Eu sou um girassol indignado

E a voz que me rege é a verdade

Minhas pétalas clamam liberdade

Para o meu coração agoniado

Nesse circo de arame farpado

Palhaço de poucas ilusões

Cantando na festa dos leões

Com metade do riso amordaçado

Bastaria vagar pela cidade

Para ver a angústia em cada face

E por mais que os olhos eu fechasse

Sentiria o cheiro da carniça

E o dedo maior da mão postiça

Semeou pelas praças, pelos becos

Quem chorava já tem os olhos secos

De esperar os fantasmas da justiça

Eu não li o epílogo da peça

Mas pressinto no jeito dos atores

O começo do fim desses horrores

A maldade que na razão tropeça

E o circo da história já tem pressa

Pra bater o martelo contra a mesa

E cantar voz bem alta à natureza

Pra esse sol exilado que regressa

Zoeklicht krassen op de open duisternis

Eindeloze lichte zelfmoord

Alles om me heen verlichten

Ik heb de koortsachtige glimlach van wie biedt

Ik ben een stukje ontdekt land

Door een browser dat ben ikzelf

En hoe vaak de nau ook doelloos reist

In mijn borst klopt de route altijd

Ik ben een zonnebloem en ik zoek het licht

Maar ik ben geboren in een grot

Met bladhandboeien aan het been

En geen horizon om me te leiden

Ik dacht dat het daar allemaal zou eindigen

Toen in mij jouw liefde een thuis maakte

Verhoogde die zon die zou oplichten

De hele planeet indien nodig

Ik ben een woedende zonnebloem

En de stem die mij regeert is de waarheid

Mijn bloemblaadjes schreeuwen om vrijheid

Voor mijn gekwelde hart

In dit prikkeldraadcircus

Clown van enkele illusies

Zingen op het leeuwenfeest

Met de helft van de geknevelde glimlach

Gewoon door de stad dwalen

Om de angst in elk gezicht te zien

En hoezeer ik mijn ogen ook sloot

Ik zou het aas ruiken

En de grote vinger van de nephand

Gezaaid door de pleinen, door de steegjes

Degenen die huilden hebben al droge ogen

Wachten op de geesten van gerechtigheid

Ik heb de epiloog van het toneelstuk niet gelezen

Maar ik heb een gevoel in de weg van de acteurs

Het begin van het einde van deze verschrikkingen

Het kwaad dat over de rede struikelt

En het geschiedeniscircus heeft al haast

Om de hamer tegen de tafel te slaan

En heel hard zingend naar de natuur

Voor die verbannen zon die terugkeert