Красные цветы - эхопрокуренныхподъездов, Црвених Цветова

Око общества презрительно смотрит из-за очков на твой Поношенный и рваный

балахон

Там, где нарциссы цветут, на утёсе под луной

И родитель отправляет тебе перевод почтовый, с пуповиной и мечтою надувной

Из города с подорожником и лавровым листом

Небесный мастодонт в свой рудиментарный горн

Трубит, мол, не бойся, ведь мы с тобой

Там, где гвоздики лежат на могилах слабаков

В бассейнах не сварился ни один бегемот и человека нет, а значит нет и войн

Там, где маки растут и мы зачем-то поверили в любовь

И на равнинах узколобия, прячась в надежный бункер

Из новых ультраметаллов, не подверженных коррозии

Краснеют от наготы и стесняются когда пукают

Уёбищные люди, тривиальные как розы

И там, за горизонтом, где нет матерей/отцов

И тех вещей, на которые вы уповали

Ты никогда не представляла себя семечкой подсолнуха

И молча задохнулась подснежником в Сортавале

Я никогда не рухну на могилу, в которой ты лежишь цветами

Ведь ты уже мертва и тело сгнило, а цветы это лишь ёбаный кустарник,

Но когда твои веки вдруг захлопнутся дверцами дешевого такси

Я неумело взвою песни, которые ты всегда просила

Het oog van de samenleving kijkt minachtend van achter een bril naar je Worn and Torn

capuchon

Waar narcissen bloeien, op een klif onder de maan

En de ouder stuurt je een postwissel, met een navelstreng en een opblaasbare droom

Uit de stad met bakbanaan en laurier

Hemelse mastodont in zijn rudimentaire smederij

Het bazuint, zeggen ze, wees niet bang, want we zijn bij je

Waar anjers op de graven van zwakkelingen liggen

Geen enkel nijlpaard heeft gekookt in de poelen en er is geen persoon, wat betekent dat er geen oorlogen zijn

Waar klaprozen groeien en om de een of andere reden geloofden we in liefde

En op de vlakte van bekrompenheid, verstopt in een betrouwbare bunker

Van nieuwe ultrametalen die niet onderhevig zijn aan corrosie

Ze blozen van naaktheid en schamen zich als ze een scheet laten

Verdomde mensen, triviaal als rozen

En daar, achter de horizon, waar geen moeders/vaders zijn

En die dingen die je vertrouwde

Je had jezelf nooit voorgesteld als een zonnebloemzaadje

En stilletjes verslikt in een sneeuwklokje in Sortavala

Ik zal nooit vallen op het graf waarin je ligt met bloemen

Want je bent al dood en je lichaam is verrot, en de bloemen zijn gewoon verdomde struiken,

Maar als je oogleden ineens de deuren van een goedkope taxi dichtslaan

Ik zing onhandig de liedjes die je altijd vroeg