Unvollstaendigkeit - Einstürzende Neubauten

Man kann es nicht unbedingt Schlaf nennen

Vom einen zum anderen Pol das Ganze genauso weit entfernt

Die Träume lehnen sich über den Rand

Und starren in den Krater der verlorenen Gegenstände

Die dort unten ruhig ihre Bahnen ziehen

Sie starren unverwandt zurück

Und ich frage mich: Wieviele Dinge haben sich jetzt schon wieder

verselbständigt?

Der Koffer wurde aufgegeben

Ich hab ihn aufgegeben

Und er ist irgendwo gelandet

Wo ich nicht gelandet bin

Sein Inhalt ist Diebesgut geworden

Prise, längst versilbert, oder besser: verpulvert

Ich setz mich aufrecht

Es spielt keine Rolle, ob es nachmittags ist, abends oder mitten in der Nacht

Das Tageslicht wird mich in den Tatsachen verwickeln, die diese Zeitzone so mit

sich bringt

Draussen

Es gibt ein draussen

Aber bin ich noch vollständig genug?

Hab' ich noch alle beisammen?

Die sieben Sachen

Brille

Stift

Und Block

Karten

Geld

Pass

Und Schlüssel

Talente?

Ich hab' das mit dem draussen erst einmal gekippt

Sein und sein gelassen

Ich setz mich aufrecht

Ich räuspere den Schleim nach oben, bis ich ihn zu fassen kriege

Mit zwei Fingern ziehe ich seinen Faden aus meiner Kehle, meinem Körper

Daran hängen wie an einem Glückskettchen:

Ein Herz, meine Liebe, eine Flasche, ein Haus, eine Münze, ein Hufeisen

Eine Sechs, eine Sieben, ein Kleeblatt, ein Fisch, ein Würfel, eine 13

Eine Glocke, ein Schloss, ein Schlüssel, ein Hammer, ein Stern, der Mond,

die Sonne

Und ganz zum Schluss dann eine Putzbürste deren Borsten noch

Die letzten Reste, ein paar Klümpchen, mit nach draussen holen

Endlich sauber.

Endlich leer

Ich trinke ein grosses Glas Wasser und warte.

Was fest und in mir mich sorgte

Hängt vor mir und trocknet wie altes Gemüse, Peperoni, Dörrobst

Das Wasser findet seinen Weg.

Ich lasse es, ein letzter Strahl

Ein letztes Gas, ein Flatus

Endlich leer

Endlich leer

Ich: meine Hülle

Je kunt het niet per se slaap noemen

Van de ene paal naar de andere is het hele ding net zo ver weg

De dromen leunen over de rand

En staar in de krater van verloren voorwerpen

Daar beneden stilletjes hun koers trekken

Ze staren regelrecht terug

En ik vraag mezelf af: hoeveel dingen zijn er al weer gebeurd?

onafhankelijk?

De koffer is ingecheckt

Ik heb hem opgegeven

En hij landde ergens

Waar ik niet ben geland

De inhoud ervan zijn gestolen goederen geworden

Prijs, al lang verzilverd, of beter: in poedervorm

ik zit rechtop

Het maakt niet uit of het 's middags, 's avonds of midden in de nacht is

Daglicht zal me verstrikken in de feiten dat deze tijdzone zo is

brengt

Buitenshuis

Er is een buiten

Maar ben ik nog wel compleet genoeg?

Heb ik ze allemaal nog?

De zeven dingen

bril

Pen

en blokken

kaarten

geld

paspoort

en sleutels

talenten?

Ik heb het buitenste ding eerst gedumpt

Wees en wees kalm

ik zit rechtop

Ik ruim het slijm op totdat ik het te pakken kan krijgen

Met twee vingers trek ik de draad uit mijn keel, mijn lichaam

Hang eraan als aan een geluksketting:

Een hart, mijn liefste, een fles, een huis, een munt, een hoefijzer

Een zes, een zeven, een klaver, een vis, een dobbelsteen, een 13

Een bel, een slot, een sleutel, een hamer, een ster, de maan,

de zon

En dan helemaal aan het einde een reinigingsborstel waarvan de haren er nog steeds zijn

Neem de laatste stukjes, een paar klontjes, mee naar buiten

Eindelijk schoon.

Eindelijk leeg

Ik drink een groot glas water en wacht.

Wat mij stevig en in mij bezorgd maakte

Hangt voor me en droogt als oude groenten, hete pepers, gedroogd fruit

Het water vindt zijn weg.

Ik laat het, nog een laatste straal

Een laatste gas, een flatus

Eindelijk leeg

Eindelijk leeg

Ik: mijn schelp