Darwin's Children - Edwin Mccain

Seven million years of progress handed down on silver wings

Of gossamer and protein still we haven’t learned a thing

Are we caught up in our anger, locked up in our rage

In the opera of selection on this our earthly stage

And Charlie’s spinning laughing, laughing in his grave

Laughing at the prophecy, the prophecy he gave

Can we spread our wings like angels, can we break out of the grind

Are we destined to be Darwin’s children this time

The ribbons of our cigarettes vanish in the air

In the glow of our great teacher we sit and blankly stare

And the sky could open up and what would we have to say

Something cute about burning out, better than fading away

And Charlie’s spinning laughing, laughing in his grave

Laughing at the prophecy, the prophecy he gave

Can we spread our wings like angels, can we break out of the grind

Are we destined to be Darwin’s children this time

On the wings of invention now we hurdle toward our fate

As sure as the sunset burns

Collective resignation, evolutionary fate

When will we ever learn

And Charlie’s spinning laughing, laughing in his grave

Laughing at the prophecy, the prophecy he gave

Can we spread our wings like angels, can we break out of the grind

Are we destined to be Darwin’s children this time

Zeven miljoen jaar vooruitgang doorgegeven op zilveren vleugels

Van ragfijne en eiwitten hebben we nog steeds niets geleerd

Zijn we gevangen in onze woede, opgesloten in onze woede?

In de opera van de selectie op dit ons aardse toneel

En Charlie draait lachend, lachend in zijn graf

Lachen om de profetie, de profetie die hij gaf

Kunnen we onze vleugels spreiden als engelen, kunnen we uit de sleur ontsnappen?

Zijn we voorbestemd om deze keer de kinderen van Darwin te zijn?

De linten van onze sigaretten verdwijnen in de lucht

In de gloed van onze geweldige leraar zitten we wezenloos te staren

En de hemel zou open kunnen gaan en wat zouden we te zeggen hebben?

Iets schattigs aan een burn-out, beter dan vervagen

En Charlie draait lachend, lachend in zijn graf

Lachen om de profetie, de profetie die hij gaf

Kunnen we onze vleugels spreiden als engelen, kunnen we uit de sleur ontsnappen?

Zijn we voorbestemd om deze keer de kinderen van Darwin te zijn?

Op de vleugels van de uitvinding gaan we nu op weg naar ons lot

Zo zeker als de zonsondergang brandt

Collectieve berusting, evolutionair lot

Wanneer zullen we ooit leren?

En Charlie draait lachend, lachend in zijn graf

Lachen om de profetie, de profetie die hij gaf

Kunnen we onze vleugels spreiden als engelen, kunnen we uit de sleur ontsnappen?

Zijn we voorbestemd om deze keer de kinderen van Darwin te zijn?