To Carry Myself to the Grave - Downfall Of Gaia

Am Ende jeden Tages

Scheint die gefüllte Stadt so menschenleer

In Ruhe gebettet und Schweigen gehüllt

Vermisse ich das, was einmal war

Schnell verstanden habe ich eins

Es gibt keine Ruhe an einsamen Plätzen

Es gibt keine Stille in der Einsamkeit

Tagträume verblassen wie die Bilder

Die mich an das erinnern, was einmal war

Was für diesen Ort gesprochen hat, hüllt sich in Schweigen

This place became an abandoned ocean

Where i live to drown

While i sleep to fly

The absence of light became my prophet

Oh my brittle bones — we need to follow

Aan het einde van elke dag

De gevulde stad lijkt zo verlaten

Gebed in vrede en gehuld in stilte

Ik mis wat vroeger was

Eén ding begreep ik al snel

Er is geen rust op eenzame plaatsen

Er is geen stilte in eenzaamheid

Dagdromen vervagen zoals de foto's

Doet me denken aan wat ooit was

Wat sprak voor deze plek is gehuld in stilte?

Deze plaats werd een verlaten oceaan

Waar ik woon om te verdrinken

Terwijl ik slaap om te vliegen

De afwezigheid van licht werd mijn profeet

Oh mijn broze botten - we moeten volgen