Guided Through a Starless Night - Downfall Of Gaia

Whispers of the void

Guide us into the painted grey

We’re tortured by solitude

Oblation to the shrine

Darkness flows through the rivers

And my lungs are filled with water

The abstract beauty of a moment

Became my emperor of decay

As the stars shine through the night

Each breath reflects in the stream

Pale blue moon, shimmering lights

Cold and desolate, choking life

There are cemeteries

That I remember

Graves

Full of bones

I do not make a sound

My heart moving, it sits in a tunnel

In it, darkness

Like a shipwreck

We died going into ourselves

As all, we were drowning inside our hearts

And so we lived, falling out of the swim

Into the soul

And there were corpses

Feet made of cold and sticky clay

Death

Is inside the gallops

Like a barking

Where there are no dogs

Coming out from dogs

Somewhere

From graves

Somewhere

Growing in the damp air

Rank tears of venom

Death arrives among all that sound

Like a shoe with no foot in it

Like a suit with no man in it

Comes and knocks, using a ring with no stone in it

With no finger in it

Comes and shouts

With no mouth, with no tongue, with no throat

Nevertheless

Its steps can be heard

And its clothing

Makes a harsh sound

Like a train

I’m not sure

I understand only a little

I can hardly see

But it seems to me

That its singing has the color

Of damp violets

Of violence

Yellow at home

In the earth

Because the face of death is green

And the milk death gives is green

Like the penetrating darkness of a vile relief

And the somber color of ambient winter

Gefluister van de leegte

Leid ons naar het geverfde grijs

We worden gekweld door eenzaamheid

Oblatie aan het heiligdom

Duisternis stroomt door de rivieren

En mijn longen zijn gevuld met water

De abstracte schoonheid van een moment

Werd mijn keizer van verval

Terwijl de sterren door de nacht schijnen

Elke ademhaling weerspiegelt in de stroom

Bleke blauwe maan, glinsterende lichten

Koud en verlaten, verstikkend leven

Er zijn begraafplaatsen

dat ik me herinner

graven

Vol botten

Ik maak geen geluid

Mijn hart beweegt, het zit in een tunnel

Daarin, duisternis

Als een scheepswrak

We stierven door in onszelf te kruipen

Zoals allemaal verdrinken we in ons hart

En dus leefden we, terwijl we uit het zwembad vielen

In de ziel

En er waren lijken

Voeten gemaakt van koude en plakkerige klei

Dood

Is binnen de galop

Zoals een blaffende

Waar geen honden zijn

Uit de honden komen

Ergens

van graven

Ergens

Groeien in de vochtige lucht

Rang tranen van gif

De dood komt tussen al dat geluid

Als een schoen zonder voet erin

Als een pak zonder man erin

Komt en klopt, met een ring zonder steen erin

Zonder vinger erin

Komt en schreeuwt

Zonder mond, zonder tong, zonder keel

Hoe dan ook

Zijn stappen zijn te horen

En zijn kleding

Maakt een hard geluid

Als een trein

Ik weet het niet zeker

Ik begrijp het maar een beetje

Ik kan nauwelijks zien

Maar het lijkt me

Dat zijn zang de kleur heeft

Van vochtige viooltjes

Van geweld

Geel thuis

In de aarde

Omdat het gezicht van de dood groen is

En de melk die de dood geeft is groen

Als de doordringende duisternis van een verachtelijke opluchting

En de sombere kleur van de omringende winter