La tristesse durera toujours - Karg, Downfall Of Gaia

Unvergesslich waren die Nächte unserer Jugend, haltlos und befreit von Sorgen

Und so liegt dort im Sturm endloser Sommer noch brach der Kindheit Glanz

verborgen

Ich weiß du hast die dunkelsten Täler durchwandert und doch nie das Licht

erreicht

Ich weiß, du wusstest schon damals wo diese Reise endet, denn / es war nicht /

dein erster Tod

Und auch wenn ich deine Wärme immer noch spüre, bist du schon lange nicht mehr

hier

Bist eines Tages fort gegangen ohne mir davon auch nur ein Wort zu sagen

Du bist längst jemand anderes heut‘, vielleicht würde ich dich nicht mal mehr

erkennen

Und doch denke ich noch jeden Tag an dich, ich hab‘ deinen Herzschlag noch in

Ohren

Ein letztes Mal blicke ich zurück, und sehe noch mal das alte Tal

Das uns solange Heimat war und uns doch nun verächtlich mahnt

Denn es ist uns nicht länger Freund und jagt uns fort aus seinem Hort

Auch gibt es dort keine Zukunft mehr, das hab‘ ich wiederwillig nun erkannt

Wenn ich heute viele Jahre später an dich denke, wird es immer Spätsommer sein

Und die Erinnerung mit den Jahren verblasste, schemenhaft und unklar wurde

Haben wir denn nicht das richtige getan, als wir uns damals aufgegeben?!

Wird denn ein letzter Hauch von Traurigkeit ewig währen und niemals weichen?!

Nein?!

Vielleicht?!

So bleibt uns nur noch dieser letzte Tanz, auf ewig in die Länge gezogen

Es bleiben uns noch diese Lieder, die wie dieses Tal, kein Morgen kennen

Es bleiben uns noch diese Bilder, von damals, in schier endloser Zahl

Die Erinnerung an Herbststürme und die Verzückung vor dem Fall

Endlich stehe ich auf den Klippen, die fern der Wiesen in die Berge wuchsen

Und ich sehe die Sterne wieder, als hinter mir die Nacht dann murrt

Und jede Sekunde dieser Nacht war ich dem Menschen eingedenk der ich einst war

Bis mir die Stille den Weg dann wies, heim an den Ort meiner Geburt

Es sind die grußlosen Abschiede, die zermürben, weil nie stattgefunden

Die Geschichten die kein Ende, sondern nur ihren Anfang kennen

Es sind die ewiglangen Stunden des doch vergeblichen Wartens

Und die vertraute Stimme, von der am Ende dann doch nur noch ihr Schweigen

bleibt

De Wödt so weit, de Nåcht so kloa

De Sterna, einst Myriaden vo Sunnen

De Zeit, sie steht stü unta Wintamonden

Wirft nur no Schåttn, so loss sie mia a Gråb sei

Die Welt so weit, die Nacht so klar

Die Sterne, einst Myriaden von Sonnen

Die Zeit, sie steht still unter Wintermonden

Wirft nur noch Schatten, so lass sie mir ein Grab sein

Onvergetelijk waren de nachten van onze jeugd, wankel en vrij van zorgen

En zo ligt er in de storm eindeloze zomer nog steeds verbrijzeld de pracht van de kindertijd

verborgen

Ik weet dat je door de donkerste valleien hebt gezworven en toch nooit het licht

bereikt

Ik weet dat je toen al wist waar deze reis eindigde, want / het was niet /

je eerste dood

En zelfs als ik nog steeds je warmte voel, ben je al lang weg

hier

Je ging op een dag weg zonder zelfs maar een woord tegen me te zeggen

Je bent al heel lang iemand anders, misschien zou ik jou niet eens meer zijn

herkennen

En toch denk ik nog elke dag aan je, ik heb nog steeds je hartslag in me

oren

Ik kijk nog een laatste keer om en zie de oude vallei weer

Dat was zo lang thuis en toch vermaant ons nu minachtend

Omdat het niet langer een vriend voor ons is en ons wegjaagt uit zijn hol

Ook daar is geen toekomst meer, dat heb ik nu met tegenzin erkend

Als ik vandaag aan je denk, vele jaren later, zal het altijd nazomer zijn

En de herinnering vervaagde in de loop der jaren, werd vaag en onduidelijk

Hebben we niet het juiste gedaan toen we het toen opgaven?!

Zal een laatste aanraking van verdriet voor altijd duren en nooit meer weggaan?!

Nee?!

Misschien?!

Dus blijven we achter met deze laatste dans, voor altijd uitgesponnen

We hebben nog steeds deze liedjes die, zoals deze vallei, geen morgen kennen

We hebben deze foto's van toen nog, in een bijna oneindig aantal

De herinnering aan herfststormen en de opname voor de herfst

Eindelijk sta ik op de kliffen die uitgroeiden tot de bergen ver van de weilanden

En ik zie de sterren weer terwijl de nacht achter me gromt

En elke seconde van die nacht herinnerde ik me de persoon die ik ooit was

Tot de stilte me de weg naar huis wees naar mijn geboorteplaats

Het zijn de groeten zonder groeten die je vermoeid maken omdat ze nooit zijn gebeurd

De verhalen die geen einde kennen, alleen hun begin

Het zijn de eindeloze uren van zinloos wachten

En de bekende stem, waarvan er uiteindelijk alleen haar stilte was

blijven

De Wödt tot nu toe, de Nåcht zo Kloa

De Sterna, ooit ontelbare zonnen

De tijd, ze staat stü unta Wintamonden

Gooi gewoon geen schttn dus laat haar mia a Gråb . zijn

De wereld zo wijd, de nacht zo helder

De sterren, ooit ontelbare zonnen

De tijd staat stil onder de wintermanen

Werpt alleen schaduwen, dus laat ze een graf voor me zijn