Безумно любя - Дмитрий Нестеров

Поникших плеч печальный облик,

Немой луны неяркий свет,

И сигареты дым тягучий

Твой размывает силуэт.

Опять одна тихонько плачешь,

Из тонкой чашки кофе пьешь,

И никому не греешь душу

И в гости никого не ждешь.

Из полуночных зеркал он выходит на свет,

Не поэт и не странник, не сон и не бред.

Сквозь обломки эпох он смотрел на тебя,

Шел на свет твоих окон безумно любя.

О ком ты плачешь, Дева Грусти?

И почему в полночной тьме,

Не зажигая ламп настольных,

Читаешь письма при луне?

Чего боишься?

Что скрываешь?

И верность для кого хранишь?

И почему до поздней ночи

Ты в одиночестве сидишь?

Безумно любя

Het droevige gezicht van hangende schouders,

Stille maan zwak licht,

En sigarettenrook is stroperig

Je silhouet vervaagt.

Nogmaals, je huilt stilletjes

Je drinkt koffie uit een dun kopje,

En je verwarmt niemands ziel

En je verwacht niet dat iemand langskomt.

Uit de middernachtspiegels komt hij tevoorschijn in het licht,

Geen dichter en geen zwerver, geen droom en geen delirium.

Door de ruïnes van tijdperken keek hij naar je,

Ik liep waanzinnig liefdevol het licht van je ramen in.

Om wie huil je, Maiden of Sadness?

En waarom in de middernacht duisternis?

Zonder verlichting tafellampen,

Lees je brieven bij maanlicht?

Waar ben je bang voor?

Wat Verberg je?

En voor wie bewaar je loyaliteit?

En waarom tot laat in de nacht

Zit je alleen?

Waanzinnig verliefd