Casi nunca llueve - Dikers

Ya no me empapa tanto veneno y se

Que se pregunta: ¿quien peina el viento?

Que no me asusta con su lamento

Pidiendo besos que no le debo

Nubes que borré que vuelven a mi

Empujando piedras que no dañarán

Más mi sol, contigo aquí

Caminé y no hubo mas sed

Casi nunca llueve y no

¡no volveré a enloquecer!

No quise mirar ni en los charcos

Que dejé tan secos como mi piel

No me reflejo en cada gota

Que vierte su aliento de luna rotas

Que echa de menos cuando temblaba

Tras casa sueño que me mojaba

Resbalan hacia el cielo y yo

Me erizo al recordar su olor

Caminé y no hubo mas sed

Casi nunca llueve y no

¡no volveré a enloquecer!

No quise mirar ni en los charcos

Que dejé tan secos como mis ganas

De encerrar la luz

En las noches sabrás que no volverán

A empeñar mis ojos en cada cristal

Que me ofrecerá otra vez

Cantos de sirena de una blanca flor

Labios tan amargos como el corazón

Y al borde del amanecer

No podrá nublar mi voz gritando qué…

Caminé y no hubo mas sed

Casi nunca llueve y no

¡no volveré a enloquecer!

No quise mirar ni en los charcos que dejé

Tan secos como mi piel

Ik geniet niet langer zoveel vergif en

Wie vraagt ​​zich af: wie kamt de wind?

dat maakt me niet bang met zijn klaagzang

Kusjes vragen die ik niet verschuldigd ben

Wolken die ik heb gewist en die bij me terugkomen

Stenen duwen die geen pijn doen

Meer mijn zon, met jou hier

Ik liep en er was geen dorst meer

Het regent bijna nooit en dat doet het ook niet

Ik zal niet meer gek worden!

Ik wilde niet eens in de plassen kijken

Dat ik zo droog als mijn huid achterliet

Ik word niet weerspiegeld in elke druppel

die zijn gebroken maanadem uitstort

dat hij mist als hij beeft

Na thuis droom ik dat ik nat ben geworden

Ze glijden naar de hemel en ik

Ik egel herinner me zijn geur

Ik liep en er was geen dorst meer

Het regent bijna nooit en dat doet het ook niet

Ik zal niet meer gek worden!

Ik wilde niet eens in de plassen kijken

Dat ik zo droog achterliet als mijn verlangen

Om het licht op te sluiten

'S Nachts weet je dat ze niet zullen terugkeren

Om mijn ogen op elk kristal te verpanden

Wat zal hij me weer aanbieden?

Sirenenliederen van een witte bloem

Lippen zo bitter als het hart

En aan de rand van de dageraad

Je zult mijn stem niet kunnen vertroebelen door te roepen wat...

Ik liep en er was geen dorst meer

Het regent bijna nooit en dat doet het ook niet

Ik zal niet meer gek worden!

Ik wilde zelfs niet kijken in de plassen die ik achterliet

zo droog als mijn huid