Необратимость - DIGIMORTAL

Я погружаю руки в кислоту, смывая с них кровь,

Но эти бурые пятна навсегда въелись в грубую кожу.

Бесконечная исповедь не искупленных грехов

Не приводит к спасению, и я только их множу.

Не прощен,

Обезличен.

Растворен в пустоте.

И катастрофичен.

Мне тяжело, ты видишь?

Я рвусь на куски, смотри!

Мой крик беззвучный ты слышишь?

Силой надежды меня удержи!

Ты угасаешь в коридорах

Моей утратившей веру души…

Агония тебя уносит

И ярость сжигает меня изнутри…

Я схожу с ума крича: «Дыши!»

Необратимость судьбы там, где ложь стала правдой.

Ты расцветала, укрывшись в моей чудовищной лжи.

Но безжалостный ветер осени срывает все мои маски,

И в кровь разбитые губы молят меня: «Не держи!»

Не прощен,

Обезличен.

Растворен в пустоте.

И катастрофичен.

Мне тяжело, ты видишь?

Я рвусь на куски, смотри!

Мой крик беззвучный ты слышишь?

Силой надежды меня удержи!

Ты угасаешь в коридорах

Моей утратившей веру души…

Агония тебя уносит

И ярость сжигает меня изнутри…

Я схожу с ума крича: «Дыши!»

Я смотрю с содроганьем души в твой холодный зрачок,

Но нежность лезвия с болью несопоставима.

Избавляясь от бурых пятен, я срезаю кусками плоть,

Экзистенция страха и лжи внутри нас неистребима.

Не прощен,

Обезличен.

Растворен в пустоте.

И катастрофичен.

Мне тяжело, ты видишь?

Я рвусь на куски, смотри!

Мой крик беззвучный ты слышишь?

Силой надежды меня удержи!

Ты угасаешь в коридорах

Моей утратившей веру души…

Агония тебя уносит

И ярость сжигает меня изнутри…

Я схожу с ума крича: «Дыши!»

Ik doop mijn handen in zuur, spoel het bloed ervan af,

Maar deze bruine vlekken zijn voor altijd ingebakken in de ruwe huid.

Eindeloze belijdenis van onverloste zonden

Leidt niet tot redding, en ik vermenigvuldig ze alleen maar.

niet vergeven

Onpersoonlijk.

Opgelost in de leegte.

En catastrofaal.

Het is moeilijk voor mij, zie je?

Ik ben aan stukken gescheurd, kijk!

Hoor je mijn geluidloze kreet?

Houd me vast met de kracht van hoop!

Je vervaagt in de gangen

Mijn trouweloze ziel...

Doodsangst neemt je mee

En woede brandt me van binnen...

Ik word gek en schreeuw "Ademen!"

De onomkeerbaarheid van het lot waar de leugen de waarheid werd.

Je bloeide op, verstopte je in mijn monsterlijke leugens.

Maar de meedogenloze herfstwind rukt al mijn maskers af,

En bloederig gebroken lippen smeken me: "Hou het niet vast!"

niet vergeven

Onpersoonlijk.

Opgelost in de leegte.

En catastrofaal.

Het is moeilijk voor mij, zie je?

Ik ben aan stukken gescheurd, kijk!

Hoor je mijn geluidloze kreet?

Houd me vast met de kracht van hoop!

Je vervaagt in de gangen

Mijn trouweloze ziel...

Doodsangst neemt je mee

En woede brandt me van binnen...

Ik word gek en schreeuw "Ademen!"

Ik kijk met een huivering van de ziel in je koude pupil,

Maar de tederheid van het mes is onvergelijkbaar met de pijn.

Bruine vlekken wegwerken, ik sneed stukjes vlees af,

Het bestaan ​​van angst en leugens in ons is onverwoestbaar.

niet vergeven

Onpersoonlijk.

Opgelost in de leegte.

En catastrofaal.

Het is moeilijk voor mij, zie je?

Ik ben aan stukken gescheurd, kijk!

Hoor je mijn geluidloze kreet?

Houd me vast met de kracht van hoop!

Je vervaagt in de gangen

Mijn trouweloze ziel...

Doodsangst neemt je mee

En woede brandt me van binnen...

Ik word gek en schreeuw "Ademen!"