я люблю того кто не придёт - Диана Арбенина

Я люблю того, кто не придет, кто не сядет пить чай за одним столом.

Кто никогда, никогда не приходил в мой дом.

Я люблю того, кто спит по ночам, опустив веки в ночную печаль.

Дрожит фитиль его огня и гаснет в свете дня.

А мы с тобою уже далеко от земли, ты умеешь летать, я умею любить.

Ты любишь мечтать, а я люблю петь.

И наши страны давно стали одной, наши войны давно превратились в парад.

Ты так долго этого ждал, почему ты не рад?

Медленный стук чужих шагов, вечер не время для звонков и для врагов.

Я недостаточно сильна, давит всей тяжестью вина, но не до дна.

Я люблю того кто держит в руке ключ от дверей, что всегда на замке,

Кто знает маршруты ночных поездов до дальних городов.

Я люблю того, кто видит мой цвет, кто рядом со мной, когда меня нет.

И слезы мои — его глаза, как соль на парусах.

А мы с тобою уже далеко от земли, ты умеешь летать, я умею любить.

Ты любишь мечтать, а я люблю петь.

И наши страны давно стали одной, наши войны давно превратились в парад.

Ты так долго этого ждал, почему ты не рад?

Медленный стук чужих шагов, вечер не время для звонков и для врагов.

Я недостаточно сильна, давит всей тяжестью вина, но не до дна.

Ik hou van degene die niet komt, die niet aan dezelfde tafel gaat zitten om thee te drinken.

Die nooit, nooit bij mij thuis kwamen.

Ik hou van degene die 's nachts slaapt en zijn oogleden neerslaat in nachtelijke droefheid.

De pit van zijn vuur trilt en dooft bij daglicht.

En jij en ik zijn al ver van de aarde, je weet hoe je moet vliegen, ik weet hoe je moet liefhebben.

Jij houdt van dromen, en ik hou van zingen.

En onze landen zijn al lang één geworden, onze oorlogen zijn al lang een parade geworden.

Je wacht hier al zo lang op, waarom ben je niet blij?

Het langzame dreunen van andermans stappen, de avond is niet de tijd voor roep en voor vijanden.

Ik ben niet sterk genoeg, ik verpletter met het volle gewicht van de wijn, maar niet tot op de bodem.

Ik hou van degene die de sleutel van de deur in zijn hand houdt, die altijd op slot is,

Wie kent de routes van nachttreinen naar verre steden.

Ik hou van degene die mijn kleur ziet, die naast me staat als ik dat niet ben.

En mijn tranen zijn zijn ogen, als zout op zeilen.

En jij en ik zijn al ver van de aarde, je weet hoe je moet vliegen, ik weet hoe je moet liefhebben.

Jij houdt van dromen, en ik hou van zingen.

En onze landen zijn al lang één geworden, onze oorlogen zijn al lang een parade geworden.

Je wacht hier al zo lang op, waarom ben je niet blij?

Het langzame dreunen van andermans stappen, de avond is niet de tijd voor roep en voor vijanden.

Ik ben niet sterk genoeg, ik verpletter met het volle gewicht van de wijn, maar niet tot op de bodem.