иду одна - Диана Арбенина

Иду одна, иду одна по улицам, иду одна, от солнца жмурюсь, одиночеством полна.

Моя страна, оберегает мой покой, не нужен ей никто другой.

Навстречу мне идет герой, он очень мил, передо мной он свою шляпу уронил,

я подняла

И отдала и, улыбнувшись на прощанье, я опять вперед пошла.

И непонятные слова летели вслед, вслед, вслед, вслед.

Какие странные бывают города, мне не постичь их никогда.

Я прохожу, я оставляю за спиной трамплины крыш, что были бережны со мной.

Прекрасен мир их красотой до той поры пока они вдруг не становятся чертой.

Издалека меня приветствуют коты, они теперь хотят со мною быть на «ты»,

Я польщена и смущена, но продолжаю путешествовать по улицам одна.

И непонятные слова летят мне вслед, вслед, вслед, вслед.

И даже кажется порою, что все улицы сливаются в одну.

И я пришла в тот дом, где не было огня, мы жили в нем, но ты уже не ждал меня.

И, дверь открыв своим ключом, я поняла, что в этом доме я была твоим лучом.

И вот одна, иду одна среди людей, исключена из суеты чужих затей.

Обречена моя страна кружить со мной в кольце дорог до скрипа похоронных дрог.

И непонятные слова мне будут вслед, вслед, вслед, вслед.

Я вспоминаю этот голос, и, волнуясь, отвечаю я ему —

Иду одна, иду одна, иду одна.

Иду одна, иду одна, иду одна.

Иду одна…

Ik loop alleen, ik loop alleen door de straten, ik loop alleen, ik loens in de zon, ik ben vol eenzaamheid.

Mijn land beschermt mijn vrede, het heeft niemand anders nodig.

Een held loopt naar me toe, hij is erg aardig, hij liet zijn hoed voor me vallen,

ik voedde op

En ik gaf het terug en, glimlachend tot ziens, ging ik weer vooruit.

En onbegrijpelijke woorden vlogen na, na, na, na.

Hoe vreemd steden ook zijn, ik zal ze nooit begrijpen.

Ik passeer, ik laat de trampolines achter van de daken die voorzichtig met me waren.

De wereld is mooi door hun schoonheid totdat ze plotseling een kenmerk worden.

Katten begroeten me van ver, nu willen ze bij me zijn op "jij",

Ik voel me gevleid en beschaamd, maar ik blijf alleen door de straten reizen.

En onbegrijpelijke woorden vliegen me achterna, na, na, na.

En soms lijkt het zelfs dat alle straten in één samenvloeien.

En ik kwam bij dat huis waar geen vuur was, we woonden erin, maar je wachtte niet meer op mij.

En toen ik de deur opendeed met mijn sleutel, realiseerde ik me dat ik in dit huis jouw straal was.

En hier ben ik alleen, alleen wandelend tussen mensen, uitgesloten van de drukte van andermans ondernemingen.

Mijn land is gedoemd om met mij te cirkelen in de ring van wegen naar het kraken van rouwkleding.

En onbegrijpelijke woorden zullen mij volgen, volgen, volgen, volgen.

Ik herinner me deze stem, en opgewonden antwoord ik hem:

Ik loop alleen, ik loop alleen, ik loop alleen.

Ik loop alleen, ik loop alleen, ik loop alleen.

Ik ga alleen...