Paper Prince - Della Mae

Why must you wait?

Why must you wait?

Why must you wait for the sky to fall?

Your brittle fingers, your eyes I recall

your shy heart and your stone walls,

why must I wait when you have not called?

You’ve never been kissed,

never been kissed

never been kissed by the paper prince

you light your fires of words on pyres

you’ll never be what your mind desires

you only imagine what it is that you have missed

And its gone long gone

in the fearless hum,

of a lonely song

I am a child,

I am a child

I am a child of waiting

the tears will fall upon my strings,

I’ll bow my head and my voice will sing

I never knew how tightly I could cling

we never can change

never can change

never can change or wash the stains

but who am I to hold the reigns?

The stead I ride she has no name

And its gone long gone

in the fearless hum

of a lonely song

No one will know

no one will know

no one will know how the end of it goes

the story that has already been told

our eyes were closed through the rhythm and prose

we will wake as the last line closes

And its gone long gone

in the fearless hum

of a lonely song

Waarom moet je wachten?

Waarom moet je wachten?

Waarom moet je wachten tot de hemel valt?

Je broze vingers, je ogen herinner ik me nog

je verlegen hart en je stenen muren,

waarom moet ik wachten als je niet hebt gebeld?

Je bent nog nooit gekust,

Nooit gekust geweest

nooit gekust door de papieren prins

je steekt je vuur van woorden aan op brandstapels

je zult nooit zijn wat je geest verlangt

je stelt je alleen voor wat het is dat je hebt gemist

En het is al lang voorbij

in het onverschrokken gezoem,

van een eenzaam lied

Ik ben een kind,

Ik ben een kind

Ik ben een kind van wachten

de tranen zullen op mijn snaren vallen,

Ik zal mijn hoofd buigen en mijn stem zal zingen

Ik heb nooit geweten hoe stevig ik me kon vastklampen

we kunnen nooit veranderen

kan nooit veranderen

kan de vlekken nooit veranderen of wassen

maar wie ben ik om de heerschappij te voeren?

De plaats die ik berijd heeft geen naam

En het is al lang voorbij

in het onverschrokken gezoem

van een eenzaam lied

Niemand zal het weten

niemand zal het weten

niemand zal weten hoe het einde ervan gaat

het verhaal dat al verteld is

onze ogen waren gesloten door het ritme en proza

we worden wakker als de laatste regel sluit

En het is al lang voorbij

in het onverschrokken gezoem

van een eenzaam lied