The Creature - Decadence

Whispers fade in the dreams, even fantasy

Can’t deny the pure reality

Disliked the day and was always mad

Filled with anger, laughed at the sad

Slept long to await the night

The time when it didn’t have to fight

Filled with hatred on its greatest height

Always knew when the time was right

I ask myself: is that me?

Is this what I am supposed to be?

There’s a sign on my neck, a number blackened

I’m a creature in this land of fright

Who in this time gave me this role to act?

So corrupt, and thought it was right?

Left alone to await the pain

Apprehensive, fell down in dismay

Never cried, stood there and smiled

For it was pure and never insecure

Locked in a cage and poked with a stick

It was enraged until it got sick

Started to move away from the pain

Like a beaten animal locked with a chain

I ask myself: is that me?

Is this what I am supposed to be?

There’s a sign on my neck, a number blackened

I’m a creature in this land of fright

Who in this time gave me this role to act?

So corrupt, and thought it was right?

Wondering;

is someone still out there

Someone having blood in his heart left?

Asked;

will you give some blood to mine?

It’s so cold;

it’s empty to the core

If pity was out there and someone still was smart

Only gave a little to this drained heart

Give the creature back a dead organ

See it’s me, and see what I’ve become

I ask myself: is that me?

Is this what I am supposed to be?

There’s a sign on my neck, a number blackened

I’m a creature in this land of fright

Who in this time gave me this role to act?

So corrupt, and thought it was right?

Gefluister verdwijnt in de dromen, zelfs fantasie

Kan de pure realiteit niet ontkennen

Had een hekel aan de dag en was altijd boos?

Gevuld met woede, lachte om de verdrietige

Lang geslapen om op de nacht te wachten

De tijd dat het niet hoefde te vechten

Gevuld met haat op het hoogste punt

Altijd geweten wanneer de tijd rijp was

Ik vraag mezelf af: ben ik dat?

Is dit wat ik zou moeten zijn?

Er staat een teken in mijn nek, een zwart nummer

Ik ben een wezen in dit land van angst

Wie gaf me in deze tijd deze rol om te acteren?

Zo corrupt en dacht dat het goed was?

Alleen gelaten om de pijn af te wachten

Bezorgd, viel in ontzetting neer

Nooit gehuild, stond daar en lachte

Want het was puur en nooit onzeker

Opgesloten in een kooi en gepord met een stok

Het was woedend totdat het ziek werd

Begon weg te gaan van de pijn

Als een geslagen dier opgesloten met een ketting

Ik vraag mezelf af: ben ik dat?

Is dit wat ik zou moeten zijn?

Er staat een teken in mijn nek, een zwart nummer

Ik ben een wezen in dit land van angst

Wie gaf me in deze tijd deze rol om te acteren?

Zo corrupt en dacht dat het goed was?

benieuwd;

is er nog iemand?

Heeft iemand nog bloed in zijn hart?

gevraagd;

wil je wat bloed aan de mijne geven?

Het is zo koud;

het is tot op het bot leeg

Als er medelijden was en iemand nog slim was

Heeft maar een klein beetje gegeven aan dit uitgeputte hart

Geef het wezen een dood orgaan terug

Zie dat ik het ben, en zie wat ik ben geworden

Ik vraag mezelf af: ben ik dat?

Is dit wat ik zou moeten zijn?

Er staat een teken in mijn nek, een zwart nummer

Ik ben een wezen in dit land van angst

Wie gaf me in deze tijd deze rol om te acteren?

Zo corrupt en dacht dat het goed was?