We Laugh Indoors - Death Cab for Cutie

When we laugh indoors, the blissful tones bounce off the walls and fall to the

ground.

Peel the hardwood back to let them loose from decades trapped and listen so still.

This city is my home, construction noise all day long and gutter punks are

bumming change.

So i breed thicker skin and let me lustrous coat fill in and i’ll never admit

that

I loved you guenivere.

I’ve always fallen fast with too much trust in the promise that

«no one’s ever been here, so you can quell those wet fears.»

I want purity, i must have it here right now.

But don’t you get me started now.

December’s chill comes late, the days get darker and we wait for this direness

to pass.

There are piles on the floor of artifacts from dresser drawers, and i’ll help

you pack.

Als we binnenshuis lachen, stuiteren de zalige tonen van de muren en vallen op de

grond.

Schil het hardhout terug om ze los te laten van tientallen jaren gevangen en luister zo stil.

Deze stad is mijn thuis, de hele dag bouwlawaai en dakgootpunkers zijn

stomme verandering.

Dus ik fok een dikkere huid en laat me een glanzende vacht vullen en ik zal het nooit toegeven

Dat

Ik hield van je Guenivere.

Ik ben altijd snel gevallen met te veel vertrouwen in de belofte dat

«Niemand is hier ooit geweest, dus je kunt die natte angsten onderdrukken.»

Ik wil puurheid, ik moet het nu hier hebben.

Maar laat me nu niet beginnen.

De kou van december komt laat, de dagen worden donkerder en we wachten op deze narigheid

slagen.

Er liggen stapels op de vloer van artefacten uit ladekasten, en ik zal helpen

jij inpakt.