Expo '86 - Death Cab for Cutie

Sometimes i think this cycle never ends

We slide from top to bottom and we turn and climb again

And it seems by the time that i have figured what it’s worth

The squeaking of our skin against the steel has gotten worse.

But if i move my place in line i’ll lose.

And i have waited, the anticipation’s got me glued.

I am waiting for something to go wrong.

I am waiting for familiar resolve.

Sometimes it seems that i don’t have the skills to recollect

The twists and turns of plots that turned us from lovers to friends

I’m thinking i should take that volume back up off the shelf

And crack it’s weary spine and read to help remind myself

But if i move my place in line i’ll lose.

And I have waited, the anticipation’s got me glued.

I am waiting for something to wrong

I am waiting for familiar resolve

I am waiting for another repeat

Another diet fed by crippling defeat

And i am waiting for that sense of relief

I am waiting for you to flee the scene

As if you held in your hand the smoking gun

And on the floor lay the one you said you loved.

And it’s strange

They are basically the same

So i don’t ask names anymore.

Sometimes i think this cycle never ends

We slide from top to bottom and we turn and climb again

And it seems by the time that i have figured what it’s worth

The squeaking of our skin against the steel has gotten worse.

The squeaking of our skin against the steel has gotten worse

Soms denk ik dat deze cyclus nooit eindigt

We glijden van boven naar beneden en we draaien en klimmen weer

En het lijkt erop dat tegen de tijd dat ik heb bedacht wat het waard is

Het piepen van onze huid tegen het staal is erger geworden.

Maar als ik mijn plaats in de rij verplaats, verlies ik.

En ik heb gewacht, de anticipatie heeft me vastgelijmd.

Ik wacht tot er iets misgaat.

Ik wacht op een bekende oplossing.

Soms lijkt het alsof ik niet de vaardigheden heb om het te onthouden

De wendingen van plots die ons van geliefden tot vrienden hebben gemaakt

Ik denk dat ik dat volume weer van de plank moet halen

En kraak zijn vermoeide ruggengraat en lees om mezelf eraan te herinneren

Maar als ik mijn plaats in de rij verplaats, verlies ik.

En ik heb gewacht, de anticipatie heeft me vastgelijmd.

Ik wacht tot er iets misgaat

Ik wacht op een bekende oplossing

Ik wacht op nog een herhaling

Nog een dieet gevoed door een verlammende nederlaag

En ik wacht op dat gevoel van opluchting

Ik wacht tot je het toneel ontvlucht

Alsof je het rokende pistool in je hand houdt

En op de vloer lag degene waarvan je zei dat je ervan hield.

En het is vreemd

Ze zijn in principe hetzelfde

Dus ik vraag geen namen meer.

Soms denk ik dat deze cyclus nooit eindigt

We glijden van boven naar beneden en we draaien en klimmen weer

En het lijkt erop dat tegen de tijd dat ik heb bedacht wat het waard is

Het piepen van onze huid tegen het staal is erger geworden.

Het piepen van onze huid tegen het staal is erger geworden