Please Remember - Deafheaven

Twisting and turning beside the slumbering Tereza,

he recalled something she had told him a long time

before in the course of an insignificant conversation.

They had been talking about his friend Z, when she announced,

'If I hadn’t met you, I’d certainly have fallen in

love with him.'

Even then,

her words had left Tomas in a strange state of melancholy,

and now he realized it was only a matter of chance that

Tereza loved him and not his friend Z.

Apart from her consummated love for Tomas,

there were, in the realm of possibility, an infinite number of

unconsummated loves for other men.

We all reject out of hand the idea that the love of our life

may be something light or weightless;

we presume our love

is what must be,

that without it our life would no longer be the same;

we feel Beethoven himself, gloomy and awe-inspiring,

is playing to our own great

love.

Draaiend en draaiend naast de sluimerende Tereza,

hij herinnerde zich iets wat ze hem al heel lang had verteld

eerder in de loop van een onbeduidend gesprek.

Ze hadden het over zijn vriend Z, toen ze aankondigde,

'Als ik je niet had ontmoet, was ik er zeker in gevallen'

hou van hem.'

Zelfs dan,

haar woorden hadden Tomas in een vreemde staat van melancholie achtergelaten,

en nu realiseerde hij zich dat het slechts een kwestie van toeval was dat

Tereza hield van hem en niet van zijn vriend Z.

Afgezien van haar volmaakte liefde voor Tomas,

er waren, in het rijk van de mogelijkheid, een oneindig aantal

ongeconsumeerde liefde voor andere mannen.

We verwerpen allemaal het idee dat de liefde van ons leven

kan iets lichts of gewichtloos zijn;

we veronderstellen onze liefde

is wat moet zijn,

dat zonder dat ons leven niet meer hetzelfde zou zijn;

we voelen Beethoven zelf, somber en ontzagwekkend,

speelt voor onze eigen geweldige

Liefde.