From the Kettle Onto the Coil - Deafheaven

Stagnant strangers romance on crowded pathways

Below admiring the stage’s glistening coat

Her reflection on the sill

Giving the cheekbones their due

Praising the worth of porcelain skin

My shades of blonde dancing in the high sun

I gave labor to the grief

To the squinting spectator

Who drank in the despair

As i tiptoed off the plane of existence and drifted listlessly

Through the velvet blackness of oblivion

I am what I always was — Gleaming and empty

I am what I always was

Stilstaande vreemden romantiek op drukke paden

Hieronder de glinsterende vacht van het podium bewonderen

Haar reflectie op de vensterbank

De jukbeenderen hun recht geven

De waarde van een porseleinen huid prijzen

Mijn blonde tinten dansen in de hoge zon

Ik heb het verdriet bezworen

Aan de loensende toeschouwer

Wie dronk in de wanhoop?

Terwijl ik op mijn tenen van het bestaansvlak afdwaalde en lusteloos afdreef

Door de fluwelen zwartheid van de vergetelheid

Ik ben wat ik altijd was: glanzend en leeg

Ik ben wat ik altijd was