Сад памяти - Даша Русакова

Где обелисков ровный ряд в поселке нашем,

Ученики разбили сад во Славу Павшим.

Я часто прихожу в тот сад, оставив книжки.

В могилах воины лежат — совсем мальчишки.

Деревья, ветви, здесь, всегда склоняют низко.

Сияет красная звезда на обелисках.

Колокола на церкви бьют печальным стоном,

И люди добрые идут с земным поклоном.

Кровь на обугленных полях давно остыла,

Но только помнит та земля, как это было:

Как уходил в последний бой, служа Отчизне —

Тот, кто пожертвовал собой во имя Жизни.

Под образами мать мольбу в ладони дышит,

Но материнскую печаль дитя не слышит.

Недомечтал о светлых днях и в браке не был —

У паренька в больших глазах застыло небо.

Весной оденется тот сад в наряд невесты,

А с юга птицы прилетят и гнездам тесно.

Вот, солнце летнее взошло, в граните блики;

На плитах четное число цветов гвоздики.

Где обелисков ровный ряд в поселке нашем,

Ученики разбили сад во Славу Павшим.

Waar zijn de obelisken in een gelijkmatige rij in ons dorp,

De discipelen legden een tuin aan voor de glorie van de gevallenen.

Ik kom vaak naar die tuin en laat boeken achter.

Krijgers liggen in de graven - alleen jongens.

Bomen, takken, hier buigen altijd laag.

Op de obelisken schijnt een rode ster.

De klokken op de kerk slaan met een droevig gekreun,

En goede mensen gaan met een buiging naar de grond.

Het bloed op de verkoolde velden is al lang afgekoeld,

Maar dat land herinnert zich alleen hoe het was:

Hoe hij vertrok voor de laatste strijd, het vaderland dienen -

Degene die zichzelf opofferde in de naam van het leven.

Onder de afbeeldingen ademt de moeder een gebed in de palm van haar hand,

Maar het kind hoort het verdriet van de moeder niet.

Droomde niet over mooie dagen en was niet getrouwd -

De lucht bevroor in de grote ogen van de jongen.

In het voorjaar zal die tuin gekleed gaan in een bruidsoutfit,

En vanuit het zuiden vliegen de vogels en zijn de nesten overvol.

Hier is de zomerzon opgekomen, schittert in graniet;

Er zijn een even aantal anjerbloemen op de platen.

Waar zijn de obelisken in een gelijkmatige rij in ons dorp,

De discipelen legden een tuin aan voor de glorie van de gevallenen.