Saal der kreisenden Frauen - Das Ich

Die ärmsten Frauen von Berlin

— Dreizehn Kinder in anderthalb Zimmern

Huren, Gefangene, Ausgestossene —

Krümmen hier ihren Leib und wimmern

Es wird nirgends so viel geschrieen

Es wird nirgends Schmerzen und Leid

So ganz und gar nicht wie hier beachtet

Weil hier eben immer was schreit

«Pressen Sie, Frau!

Verstehn Sie, ja?

Sie sind nicht zum Vergnügen da

Ziehn Sie die Sache nicht in die Länge

Kommt auch Kot bei dem Gedränge!

Sie sind nicht da, um auszuruhn

Es kommt nich selbst. Sie müssen was tun!

Schliefllich kommt es: bläulich und klein

Urin und Stuhlgang salben es ein

Aus elf Betten mit Tränen und Blut

Grüsst es ein Wimmern als Salut

Nur aus zwei Augen bricht ein Chor

Von Jubilaten zum Himmel empor

Durch dieses kleine fleischerne Stück

Wird alles gehen: Jammer und Glück

Und stirbt es dereinst in Röcheln und Qual

Liegen zwölf andere in diesem Saal

De armste vrouwen in Berlijn

— Dertien kinderen in anderhalve kamer

Hoeren, gevangenen, verschoppelingen -

Hier kronkelend met hun lichamen en jammerend

Nergens wordt zoveel geschreeuwd

Er zal nergens pijn en lijden zijn

Helemaal niet zoals hier vermeld

Omdat hier altijd iets schreeuwt

'Duwen, vrouw!

Begrijp je?

Je bent er niet voor de lol

Sleep dingen niet naar buiten

Komt uitwerpselen met de menigte!

Je bent er niet om te rusten

Het komt niet vanzelf, je moet iets doen!

Eindelijk komt het: blauwachtig en klein

Urine en ontlasting zalven het

Van elf bedden van tranen en bloed

Begroet het met een gejammer als een groet

Slechts twee ogen breken een refrein

Van jubilea tot de hemel

Door dit stukje vlees

Alles zal gaan: ellende en geluk

En het sterft op een dag in rammelaars en doodsangst

Zijn er nog twaalf anderen in deze kamer?