Gier - Das Ich

Ich streichle ein versengtes Fell

Ein fernes Licht die Kehle packt

Aus dem Mund tropf Blut zu Boden

Mehrend mit Gedorm vermengt

Ein Mensch noch Warmen strang verpackt

Frehlich pfeift er Heimatlieder

Ein Sprebling trogt es zum Palast

Gefrobig trieft der Speichel nieder

Ich halte aus nicht diese Gier

Will platzend Wut mich geiselnd nehmen

Ich spalte auf mich zu belehren

Es spricht aus mir doch nur ein Tier

Ik streel een verschroeide vacht

Een ver licht grijpt je naar de keel

Bloed druppelt uit de mond op de vloer

Meer gemengd met Gedorm

Een man wikkelde nog steeds een warme streng

Hij fluit vrolijk huisliedjes

Een sprite draagt ​​het naar het paleis

Het speeksel druipt vrijelijk naar beneden

Ik kan deze hebzucht niet uitstaan

Barstend van woede wil hij me gijzelen

Ik heb gesplitst om het mij te leren

Het is maar een dier dat in mij spreekt