Frevel - Das Ich

der sonnestrahl beruehrt mich sanft in meiner seele

der koerper will mir nicht gehorchen

und noch ganz benebelt so leise es dort draussen ist

ertraeumtes abgebildet im erwachen

in weiter ferne ein schuss ertoent

soll`n sie uns doch ueberreden

sie kommen sie kommen zur tuer herein

und wieder beten wir sind bereit

blinde agression

rassentrennung

einer muss sie doch sehn und doch es wird

die feuersglut in meinem hals

dem regengott

sind wir nicht gleich

und gibt es den dort garnichts mehr

ausser luegen

das ich saehte nur das korn

und wollt die ernte dem beduerft`gen hinterlassen

doch ward der erde nicht die frucht bestimmt

das ich versteht den argwohn nicht

nun elend in der sonne liegt

und stirbt.

de zonnestraal raakt me zachtjes in mijn ziel

het lichaam wil me niet gehoorzamen

en nog steeds erg mistig omdat het daar stil is

gedroomd afgebeeld in ontwaken

ver weg wordt een schot gehoord

moeten ze ons overtuigen?

ze komen ze komen door de deur

en bidden we zijn er weer klaar voor

blinde agressie

rassenscheiding

iemand moet het zien en toch zal het zijn

de sintels van vuur in mijn keel

de regen god

wij zijn niet hetzelfde

en er zijn er niet meer

behalve liegen

dat ik alleen het graan heb gezaaid

en wilde de oogst aan de behoeftigen overlaten

maar de aarde was niet voorbestemd om vrucht te dragen

Ik begrijp het vermoeden niet

ligt nu jammerlijk in de zon

en sterft.