Cabaret - Das Ich

Der Vorhang neigt sich nun dem Ende, der Tag strebt nach Erlösung

Soll leid uns tun nicht diese Narbe, Vergangenheit der alten Zeit

Soll Freund und Laster uns egal, und Hochmut lange schon vergessen

Wenn wir verlassen dies Theater, uns wieder finden im Alltagsfluss

Denken wir zurück nur, ab und zu oder schau’n uns uns’re Hände an,

wie kräftig wandelbar gebaut

So werden wir uns geistig wiederseh’n

Doch wer weiß… Doch wer weiß, ob das real

Ob wir nicht doch ein Teil nur sind, eines fremden Kindes Traum

Eine ungewollte Laune der Natur, am Ende einer Nabelschnur

Das Zuchtvieh auf dem Gottesacker, am Wegesrand zum Menschenschlächter

Ein sterbend' Drache im Höllenkäfig, zur Zierde in des Jägers Hort

Wir sind verdammt, uns’re Welt ist nur ein Traum

Wir sind verdammt, unser Traum ist Ironie

Het gordijn gaat nu dicht, de dag streeft naar verlossing

Moeten we geen medelijden hebben met dit litteken van vroeger?

Zouden we ons niet druk moeten maken om vrienden en ondeugden, en lang vergeten arrogantie?

Wanneer we dit theater verlaten, bevinden we ons weer in de stroom van het dagelijks leven

Laten we af en toe terugdenken of naar onze handen kijken

hoe krachtig gebouwd om te veranderen

Dus we zullen elkaar geestelijk weer ontmoeten

Maar wie weet... Maar wie weet of dat echt is

Of we niet alleen een deel zijn, een droom van een vreemd kind

Een ongewenste gril van de natuur, aan het einde van een navelstreng

Het fokvee op de Gottesacker, op weg naar de slager

Een stervende draak in de kooi van de hel, voor versiering in de schat van de jager

We zijn verdoemd, onze wereld is slechts een droom

We zijn verdoemd, onze droom is ironie