Blutquell - Das Ich

Mir scheint zu weilen, das mein Blut entfließt

Gleich Brunnen schluchzend sich im Takt ergießt

Wohl hör ich’s rauschen lange, lange Stunden

Doch tast ich auch, ich finde nicht die Wunde

Es flutet durch die Stadt wie ein Hag

Grenzt Inseln ab, wo glattes Pflaster lag

Stillt überall, wo ein Durst bedroht

Und färbt die Welt in allen dingen rot

Oft bat die schweren Weine ich vermessen

Kurz einzuschläfern meiner Schreckniss bohren;

Doch Wein schärft Augen und verfeint die Ohren!

Ich suchte in der Liebe schlafs vergessen:

Doch mir ist ein Nagelbett, befreit

Zu tränken dieser Mädchen Grausamkeit!

Soms lijkt het alsof mijn bloed eruit stroomt

Als een fontein die snikt in de tijd

Ik kan het lange, lange uren horen ritselen

Maar ik raak ook aan, ik kan de wond niet vinden

Het stroomt als een heks door de stad

Grenst eilanden af ​​waar gladde bestrating lag

Bevredigt overal waar een dorst dreigt

En kleurt de wereld in alle dingen rood

Ik vroeg vaak de zware wijnen gemeten

Kort mijn angst inslapen;

Maar wijn scherpt de ogen en verfijnt de oren!

Ik zocht in liefde vergeten in mijn slaap:

Maar ik heb een spijkerbed, bevrijd

Om deze meisjes wreedheid te drenken!