Drömfångare - Daniel Adams-Ray, Organismen

Jag ropade lejon, och de trodde det var falskt larm

Som att leva drömmen bara var något abstrakt

Denna asfalt döljer ingen sandstrand

För det brinner och det ringer inga brandlarm

Tusen tårar, undanstoppade i bankfack

Bakom masken jag drunknade i på fastland

Det är svårt att fatta för någon som aldrig ramlat

Hur man hela tiden velat vara nåt annat

Såg din livstid utan att du sett en anstalt

Brusandes i tystnaden som på ett blandband

Jag ville trycka stopp, men vägen sakna anhalt

Världen var min canvas, jag färgade den nattsvart

Tills jag fattade att jag var som en lampknapp

Själ av pansar, redo att förvandlas

Fågel Fenix när jag reser mig ur askan

Hellre för nära solen än att tappa tron i en ankdamm

De säger att allt redan gjorts

Och trycker på autopilot

Med tiden blir vi pappfigurer

Brickor i ett sammelsurium

Men drömmarna vi har kan de aldrig ta

Drömmarna vi har kan de aldrig ta

Jag hade spik, men jag byggde ett slott

Jag fick en chans, jag har skrikit så mycket det gått

Jag var på glid, hela mitt liv blev ett stycke för kort

Jag var skit i princip, kunde inte lyckats med nåt

De säger att det inte finns någon vinnare i krig

Jag går ändå in i slag varenda dag för att vinna mitt krig

Checkar av att-göra-listan för att vinna mig tid

Dricker för att glömma problemen, och minnet förblir

Det här är livsverk, det är alltså värk av livet

När varenda liten cell i kroppen värker i dig

Vill slänga mig över ratten och vända bilen

Sjukt att ingen av er ens verkar märka skiten

Jag kan inte bli stoppad i samma form som er

När jag fattade det kändes det som om en bomb slog ner

Säg inte nånting mer.

Har mina drömmar i horisonten, ingen av oss vet hur långt

det är, de säger…

Ik riep leeuwen, en ze dachten dat het loos alarm was

Alsof het leven van de droom iets abstracts was

Dit asfalt verbergt geen zandstrand

Omdat het brandt en er geen brandalarm afgaat

Duizend tranen, weggestopt in bankkluizen

Achter het masker verdronk ik op het vasteland

Het is moeilijk te bevatten voor iemand die nog nooit is gevallen

Hoe je altijd al iets anders wilde zijn

Zag je leven zonder een instelling te zien

Brullend in de stilte als op een gemengde band

Ik wilde stoppen, maar de weg mist een stop

De wereld was mijn canvas, ik heb het nachtzwart gekleurd

Tot ik me realiseerde dat ik net een lampknop was

Ziel van wapenrusting, klaar om te worden getransformeerd

Bird Phoenix als ik opsta uit de as

Beter te dicht bij de zon dan het vertrouwen in een eendenvijver te verliezen

Ze zeggen dat alles al is gedaan

En druk op de automatische piloot

Na verloop van tijd worden we kartonnen figuren

Dienbladen in een collectiesurium

Maar ze kunnen de dromen die we hebben nooit aannemen

De dromen die we hebben kunnen ze nooit aan

Ik had spijkers, maar ik bouwde een kasteel

Ik kreeg een kans, ik heb zo veel geschreeuwd als ik kon

Ik gleed uit, mijn hele leven werd een beetje te kort

Ik was in principe stront, kon nergens mee slagen

Ze zeggen dat er geen winnaar is in oorlog

Ik ga nog steeds elke dag de strijd aan om mijn oorlog te winnen

De takenlijst controleren om tijd te winnen

Drankjes om de problemen te vergeten, en de herinnering blijft

Dit is het werk van het leven, het is de pijn van het leven

Wanneer elke kleine cel in je lichaam pijn doet in jou

Wil me over het stuur gooien en de auto draaien

Ziek dat niemand van jullie de shit zelfs lijkt te merken

Ik kan niet worden gestopt in dezelfde vorm als jij

Toen ik het pakte, voelde het alsof er een bom was ontploft

Zeg niets meer.

Heb mijn dromen aan de horizon, niemand van ons weet hoe ver

dat wil zeggen, zeggen ze...