Voilà pourquoi je chante - Dalida

Et revoilà mon cœur entre deux parenthèses

Pour un bonheur fragile et que tu m’as prêté

Et que je te rendrai embelli si possible

De quelques souvenirs faciles à oublier

Quand on écrit l’amour sur du sable en vacances

Il faut savoir qu’un jour la pluie l’effacera

C’est prendre avec son âme des risques misérables

Que de croire le soleil moins vulnérable que nous

Voilà pourquoi je chante, voilà pourquoi je t’aime

Voilà pourquoi ma vie a besoin de ta vie

Dans tous les trains qui partent je t’ai laissé partir

Rien n’est jamais très grave, rien n’est jamais sérieux

Il faudrait que j’apprenne à t’aimer au présent

Il faudrait que je crois tout

Même tes silences

Et le calme insolent de tes regards d’enfant

Voilà pourquoi je chante, voilà pourquoi je t’aime

Voilà pourquoi ma vie a besoin de ta vie

La vie, la vie c’est fou, c’est doux, c’est rien

Des parfums de vanille, des jardins d’autrefois

Quand on s’arrête un peu au bord de son enfance

On croit à des façons qu’on avait oublié

Mais je garde toujours au fond de ma mémoire

L’odeur vague et tranquille d’un grand matin d'été

Voilà pourquoi je chante, voilà pourquoi je t’aime

Voilà pourquoi ma vie a besoin de ta vie

Si je me suis battue debout contre les ombres

Et cachée dans la nuit pour étouffer ma voix

Des bravos et des larmes seront ma récompense

Pour un rideau qui tombe, un autre qui se lève

Demain et dans mille ans Je recommencerai

Voilà pourquoi je chante, voilà pourquoi je t’aime

Voilà pourquoi ma vie a besoin de ta vie

De ta vie, de ta vie, de ta vie, de ta vie, de ta vie, de ta vie

En hier is mijn hart tussen twee haakjes

Voor een kwetsbaar geluk dat je me leende

En dat ik je zo mogelijk mooi zal maken

Sommige herinneringen zijn gemakkelijk te vergeten

Wanneer we liefde schrijven op zand op vakantie

Je moet weten dat op een dag de regen het zal uitwissen

Het is ellendige risico's nemen met je ziel

Dan te geloven dat de zon minder kwetsbaar is dan wij

Daarom zing ik, daarom hou ik van je

Daarom heeft mijn leven jouw leven nodig

In alle treinen die vertrekken laat ik je gaan

Niets is ooit heel serieus, niets is ooit serieus

Ik zou nu moeten leren van je te houden

Ik zou alles moeten geloven

Zelfs je stiltes

En de brutale kalmte van je kinderachtige blikken

Daarom zing ik, daarom hou ik van je

Daarom heeft mijn leven jouw leven nodig

Het leven, het leven is gek, het is lief, het is niets

Vanillegeuren, tuinen van weleer

Wanneer je een beetje stopt aan de rand van je kindertijd

We geloven in manieren die we vergeten zijn

Maar ik zit nog steeds diep in mijn geheugen

De vage en nog steeds geur van een geweldige zomerochtend

Daarom zing ik, daarom hou ik van je

Daarom heeft mijn leven jouw leven nodig

Als ik vocht terwijl ik tegen de schaduwen stond

En verstopte zich in de nacht om mijn stem te overstemmen

Gejuich en tranen zullen mijn beloning zijn

Voor een gordijn dat valt, een ander dat opkomt

Morgen en over duizend jaar begin ik opnieuw

Daarom zing ik, daarom hou ik van je

Daarom heeft mijn leven jouw leven nodig

Van je leven, van je leven, van je leven, van je leven, van je leven, van je leven