Un petit clair de lune (Tintarella di Luna) - Dalida

Je n’oublierai jamais le gai trajet que fait

Le petit chemin de pierres

Parmi le lierre et les genêts

Là tu disais que tu m’aimais que tu m’aimais

M’aimerais la vie entière douce prière que j'écoutais

La joie chantait dans nos coeur

Battant la même mesure

Nos yeux brillaient d’un éclat plus chaud

Que les feux du ciel

La terre autour de nous deux

Tournait à si folle allure

Que notre amour semblait surnaturel

Mais aujourd’hui

Je prie, je crie, je fuis, je suis

Seule avec toute ma peine

Pauvre rengaine que sont mes nuits

Car j’ai laissé mon coeur lassé, blessé, brisé

Sur notre chemin de pierres

Si solitaire et délaissé

Cruel mirage que ce chemin

Trop beau voyage sans lendemain

Ik zal nooit de vrolijke reis vergeten die

Het kleine stenen pad

Tussen de klimop en de bezem

Daar zei je dat je van me hield dat je van me hield

Houd van me voor het leven, lief gebed waar ik naar heb geluisterd

Vreugde zong in ons hart

dezelfde maat verslaan

Onze ogen straalden met een warmere gloed

Dan de vuren van de hemel

De aarde om ons heen allebei

Zo snel draaien

Dat onze liefde bovennatuurlijk leek

Maar vandaag

Ik bid, ik huil, ik vlucht, ik ben

Alleen met al mijn pijn

Slecht refrein dat zijn mijn nachten

Omdat ik mijn hart moe, gekwetst, gebroken achterliet

Op ons stenen pad

Zo eenzaam en verlaten

Wrede luchtspiegeling dit pad

Te mooie reis zonder morgen