Le petit bonheur - Dalida

C’est un petit bonheur

Que j’avais ramassé

Il était tout en pleurs

Sur le bord d’un fossé

Quand il m’a vu passer

Il s’est mis à crier

«Madame, ramassez-moi!»

«Chez vous, amenez-moi»

Mes frères m’ont oublié

Je suis tombé, je suis malade

Si vous n’me cueuillez point

Je vais mourir, quelle ballade

Je me ferai petit, tendre et soumis

Je vous le jure

Madame, je vous en prie

Délivrez-moi de ma torture

J’ai pris le p’tit bonheur

L’ai mis sous mes haillons

J’ai dit faut pas qu’il meurt

Viens-t-en dans ma maison

Alors le p’tit bonheur

A fait sa guérison

Sur le bord de mon coeur

Y’avait une chanson

Mes jours, mes nuits, mes peines

Mes veilles, mon mal, tout fut oublié

Ma vie de désoeuvré(e)

J’avais le goût d’la r’commencer

Quand il pleuvait dehors

Ou qu’mes amis amis m’faisaient des peines

J’prenais mon p’ti bonheur et j’lui disais

C’est toi que j’aime

Mon bonheur a fleuri

Il a fait des bourgeons

C'était le paradis

Ca s’voyait sur mon front

Or un matin joli

Que je sifflais ce refrain

Mon bonheur est parti

Sans me donner la main

J’eus beau le supplier, le cajoler, lui faire des scènes

Lui montrer le grand trou qu’il me faisait au fond du coeur

Il s’en allait toujours la tête haute, sans joie sans haine

Comme s’il ne pouvait plus voir le soleil dans ma demeure

J’ai bien pensé mourir

De chagrin et d’ennui

J’avais cessé de rire

C'était toujours la nuit

Il me restait l’oubli

Il me restait l’mépris

Enfin que j’me suis dit

Il me reste la vie

J’ai repris mon bâton, mes feuilles, mes veilles et mes bagages

Et je bats la semelle dans des pays de malheureux

Aujourd’hui quand je pars à l’aventure et en voyage

Je fais un grand détour ou bien je me ferme les yeux

Je fais un grand détour ou bien je me ferme les yeux

Het is een beetje geluk

die ik oppikte

Hij was helemaal in tranen

Aan de rand van een sloot

Toen hij me zag passeren

Hij begon te schreeuwen

"Mevrouw, haal me op!"

"Thuis, breng me"

Mijn broers zijn me vergeten

Ik ben gevallen, ik ben ziek

Als je me niet ophaalt

Ik ga dood, wat een ballad

Ik zal mezelf klein, teder en onderdanig maken

Ik zweer je

Mevrouw, alstublieft

Verlos me van mijn marteling

Ik nam het kleine geluk

Ik leg het onder mijn vodden

Ik zei dat hij niet moest sterven

Kom naar mijn huis

Dus het kleine geluk

Maakte zijn herstel

Op de rand van mijn hart

er was een liedje

Mijn dagen, mijn nachten, mijn verdriet

Mijn waken, mijn pijn, alles was vergeten

Mijn inactieve leven

Ik had zin om er weer aan te beginnen

Toen het buiten regende

Of dat mijn vrienden vrienden me pijn deden

Ik nam mijn kleine geluk en ik vertelde hem

Jij bent het waar ik van hou

Mijn geluk bloeide

Hij maakte knoppen

Het was de hemel

Het was te zien aan mijn voorhoofd

Of een mooie ochtend

Dat ik dit refrein aan het fluiten was

Mijn geluk is weg

Zonder mijn hand te schudden

Het maakt niet uit hoeveel ik hem smeekte, hem vleide, scènes met hem maakte

Laat hem het grote gat zien dat hij in mijn hart heeft gemaakt

Hij ging altijd weg met opgeheven hoofd, zonder vreugde zonder haat

Alsof hij de zon niet meer in mijn huis kan zien

Ik dacht aan doodgaan

Van verdriet en verveling

Ik was gestopt met lachen

Het was altijd nacht

Ik bleef achter met vergetelheid

Ik bleef met minachting achter

Eindelijk zei ik tegen mezelf

Ik heb nog leven over

Ik nam mijn staf, mijn bladeren, mijn waken en mijn bagage terug

En ik sloeg de tong in landen van ongelukkig

Vandaag als ik op avontuur ga en reis

Ik maak een grote omweg of ik sluit mijn ogen

Ik maak een grote omweg of ik sluit mijn ogen