Le Fermier - Dalida

Il quitte la ferme quand rougit l’aurore

Un manteau de laine dans les mains de l’or

L’or c’est une fourche qui charge le foin

C’est aussi la bouche qui chante le grain

Puis l’homme le chasse hors de son jardin

Il faut bien que passe

Les hommes et le trains

Ah, ah, ah…

Il quitte la ferme en laissant les clefs

Son manteau de laine il n’est plus fermier

Il quitte la vigne en chantant le vin

Il croit que la ville lui prendra la main

Mais l’homme des villes

N’a pas de jardin

Là-bas ce qui brille

N’est pas l’or du grain

Ah, ah, ah…

Hij verlaat de boerderij als de dageraad bloost

Een wollen jas in de handen van goud

Goud is een hooivork die hooi laadt

Het is ook de mond die het graan zingt

Dan jaagt de man hem uit zijn tuin

Het moet voorbij

Heren en treinen

Ach, ach, ach...

Hij verlaat de boerderij en laat de sleutels achter

Zijn wollen jas hij is geen boer meer

Hij verlaat de wijngaard terwijl hij de wijn zingt

Hij denkt dat de stad zijn hand zal pakken

Maar de stadsmens

Heeft geen tuin

daar wat schijnt

Is geen graangoud?

Ach, ach, ach...