Tuga, Ti I Ja - Crvena jabuka

Evo me noći, stara prijateljice

Opet njoj ću poći, niz duge puste ulice

Tamo gdje strahovi prestaju, obraz mi grije njen dlan

Na njemu moje usne nestaju, beskrajno sam, uzdah joj znam

Časti me noći, stara prijateljice

U čašu natoči, žudnju da mi slomije

Zar nisam dovoljno gubio, tko će izmjeriti bol

Do očaja ljubio, namjerno bježao, da bih se vraćao

Opet mi se budi tuga, tuga najveća

Koju nosi snijeg s planina, vjetar ravnica

Koga sad joj srce voli, kaži nek' još jače voli

Idemo do dna, tuga ti i ja

Pozdravljam te noći, stara prijateljice

I ovaj krug će proći, neće stić' me kajanje

Šta je ovo proljeće, spram nježnih godina

Poziv njen me pokreće, čak i sa dna, isto izgleda

Opet mi se budi tuga, tuga najveća

Koju nosi snijeg s planina, vjetar ravnica

Koga sad joj srce voli, kaži nek' još jače voli

Idemo do dna, tuga ti i ja

Opet mi se budi tuga, tuga najveća

Koju nosi snijeg s planina, vjetar ravnica

Koga sad joj srce voli, kaži nek' još jače voli

Idemo do dna, tuga ti i ja

Tuga ti i ja.

Tuga ti i ja

Tuga ti i ja.

Tuga ti i ja

Tuga ti i ja.

Tuga ti i ja

Tuga ti i ja…

Hier ben ik 's nachts, oude vriend

Ik ga weer naar haar toe, in een lange verlaten straat

Waar mijn angsten stoppen, verwarmt mijn wang mijn handpalm

Daarop verdwijnen mijn lippen, ik ben eindeloos, ik ken haar zucht

Eer mij 's nachts, oude vriend

Giet in een glas, verlangend om mij te breken

Heb ik niet genoeg verloren, wie zal de pijn meten?

Tot het punt van wanhoop kuste hij, opzettelijk vluchtend, alleen om terug te keren

Mijn verdriet ontwaakt weer, het grootste verdriet

Gedragen door sneeuw uit de bergen, de wind van de vlaktes

Van wie haar hart nu houdt, zeg haar dat ze nog meer moet liefhebben

Laten we tot op de bodem gaan, jij en ik zijn verdrietig

Ik groet je die nacht, oude vriend

En deze cirkel gaat voorbij, ik zal er geen spijt van krijgen

Wat is dit voorjaar, vergeleken met de prille jaren

Haar oproep ontroert me, zelfs vanaf de onderkant, het ziet er hetzelfde uit

Mijn verdriet ontwaakt weer, het grootste verdriet

Gedragen door sneeuw uit de bergen, de wind van de vlaktes

Van wie haar hart nu houdt, zeg haar dat ze nog meer moet liefhebben

Laten we tot op de bodem gaan, jij en ik zijn verdrietig

Mijn verdriet ontwaakt weer, het grootste verdriet

Gedragen door sneeuw uit de bergen, de wind van de vlaktes

Van wie haar hart nu houdt, zeg haar dat ze nog meer moet liefhebben

Laten we tot op de bodem gaan, jij en ik zijn verdrietig

Jij en ik zijn verdrietig.

Jij en ik zijn verdrietig

Jij en ik zijn verdrietig.

Jij en ik zijn verdrietig

Jij en ik zijn verdrietig.

Jij en ik zijn verdrietig

Jij en ik zijn verdrietig...