La memoria del dolore - Cripple Bastards

Da un quartiere abbandonato

Intersezione di vie sconnesse, freddo innaturale

Tra attività fallite e passanti casuali che si evitano

Quale senso di appartenenza

Non bastano ricordi di tempi migliori per sentirsi padroni

Resta li semplice fatto che non voglio vederti qui

Al di là delle origini una semplice sensazione

Hai una ragione in meno di me per esserci

Devi andartene o morire

Tra le griglie delle loro finestre la libertà è lontana

Come se avessi sognato per tutta una vita, ora al risveglio è chiaro

Questo è il mio paese ma non c'è più la mia gente

Una campana scandisce il panico tra cimiteri distrutti, case dlaniate

Un artiglio straniero dà indicazioni, ci tiene sotto inquadratura

Vuol strappare fino l’ultima moneta al più povero

Perforare il suolo per tormentare le ossa dei miei antenati

Rivendere i resti dei miei santi

É un’accusa promossa a giudice, lascia che si scannino

Non c'è più niente per me, nessuna frase che possa esprimere dolore

Solo una specie estinta che sopravvive attraverso gesta

Di entità mai sconfitte che si rialzano nonostante le ferite

Penso a chi è realmente stato invaso

A chi ancora oggi dice «nessuno può sapere cosa porterà il vento»

Guardando le macerie di secoli abbattuti

Sotto il mio cielo impugno il suo rancore

Fosse anche l’ultimo stagno disidratato da noia e stanchezza indotta

Ha alle radici qualcosa che neanche puoi avvertire

E la sua ultima lacrima invoca

Qui il tuo momento non arriverà mai

Al ritorno ti aspetto sul ponte per vedere chi passerà alla fine

Se necessario il sangue chiuderà la storia

Uit een verlaten buurt

Kruising van hobbelige straten, onnatuurlijke kou

Tussen mislukte bedrijven en willekeurige voorbijgangers die worden vermeden

Wat een gevoel van erbij horen

Herinneringen aan betere tijden zijn niet genoeg om meesters te voelen

Het simpele feit blijft dat ik je hier niet wil zien

Voorbij de oorsprong, een simpele sensatie

Je hebt één reden minder dan ik om daar te zijn

Je moet vertrekken of sterven

Vrijheid is ver weg tussen de roosters van hun ramen

Alsof je je hele leven hebt gedroomd, nu als je wakker wordt is het duidelijk

Dit is mijn land, maar mijn mensen zijn weg

Een bel markeert de paniek onder verwoeste begraafplaatsen, beschadigde huizen

Een vreemde klauw geeft aanwijzingen, houdt ons onder controle

Hij wil elke laatste munt van de armsten grijpen

Doorboor de grond om de botten van mijn voorouders te kwellen

Verkoop de overblijfselen van mijn heiligen

Het is een beschuldiging die voor een rechter is gebracht, laat ze maar vermoord worden

Er is niets meer voor mij, geen zin die pijn kan uitdrukken

Gewoon een uitgestorven soort die overleeft door middel van prestaties

Entiteiten die ondanks de verwondingen opstaan, hebben nooit verslagen

Ik denk aan wie er echt is binnengevallen

Aan degenen die nog steeds zeggen "niemand kan weten wat de wind zal brengen"

Kijkend naar de ruïnes van eeuwen afgebroken

Onder mijn hemel koester ik zijn wrok

Het was ook de laatste vijver die uitgedroogd was door verveling en veroorzaakte vermoeidheid

Het heeft iets aan de basis dat je niet eens kunt voelen

En haar laatste traan roept op

Hier zal je tijd nooit komen

Op de terugweg wacht ik op je op de brug om te zien wie er uiteindelijk zal passeren

Indien nodig sluit het bloed het verhaal af