Splendore E Tenebra - Cripple Bastards

l sangue e?

il mio splendore e il mio rifugio

Dal profondo degli occhi

mi strapparono la luce e la dolce tiepida notte.

Ora il lampo del giorno sorge solo dietro la fronte e mi accende due cavita?

insanguinate.

Nel cavo della mano si spensero i miei occhi ormai incapaci di pianto

ridevano alla luce

mentre caldo e denso il sangue stillava tra le dita che il carnefice mi conficco?

nelle orbite.

Con ogni forza della mente decisi di contare: nella colonna ero il cinquantesimo avanzavamo come una fila per il pane,

una fila che procedeva e si fermava Contavo.

trentun vittime

e sessantadue colpi di coltello.

Un rantolo, una spinta, una caduta un passo ancora.

Un rantolo una spinta una caduta, e il sangue che sgorgava a fiotti.

Con ogni forza della mente addizionavo i colpi, sottraevo i caduti,

ogni grido, ogni singulto

mi feriva nel cuore come un morso.

Sotto il sole feroce ci falciavano

come spighe fruscianti:

con suono uguale ci sgorgava il sangue dalle gole recise.

La fossa e?

colma, la calce e?

gettata sui corpi perche?

i morti non appestino

l’aria.

E la fiamma della loro carita?

che riscalda i defunti.

Sento i cadaveri che si contraggono mi arrampico, con rabbia istintiva Sento i cadaveri che si contraggono come pesci morti cosparsi di sale.

Si smuovevano, mi slittavano addosso, lentamente franavano e quei morti

ridevano, piangevano, gridavano e invocavano, furiosamente tendevano le braccia

cercando di afferrarmi…

Sentivo le unghie, le ginocchia, i fianchi,

le bocche inquiete su di me.

Mi arrampicavo con rabbia istintiva premendo su di loro, sui ventri, sui toraci,

e se ne sprigionavo un rantolo, un gorgoglio, ormai non ne avevo piu?

pieta?

e forse calpestavo un mio vicino di casa, forse calpestavo mia sorella morta.

CALPESTAVO MIA SORELLA MORTA

Ne?

pianti, ne?

risa, ne lamenti, ne canti.

la luna vagante splende sulle rovine,

il singhiozzo remoto delle fontane tace,

la carogna di un cane giace in mezzo alla strada.

il riverbero dei vetri,

il cigolio di una chiave dentro una vecchia serratura,

l’odore dell’incendio e in quell’odore ogni ricordo

le vendemmie e le nozze, un raggio di sole che indora la porta di casa,

e le danze, le veglie, i funerali, i lamenti

la pace che regna su un secolo spento

cio?

che la vita semina e la morte raccoglie.

Prende liberamente spunto dal poema «La fossa» di Ivan Goran Kovac?

ic?

con l’unico intento di esaltare la sofferenza, non di condannarla

proprio per questo molte parti dell’originale sono state estromesse

English

SPLENDOUR AND DARKNESS

Blood is my glory and my refuge

From the depths of my eyes

they tore out the light and the sweet warm night.

Now the flash of day rises

only inside my head and lights two bloody cavities.

In the palm of my hand my eyes were spent no longer able to cry

they laughed at the light

while hot, dense blood

oozed between the fingers that the torturer

stuck in my sockets.

With all my strength of mind I decided to count: I was the fiftieth in line

we proceeded like a line for bread,

a line that went forward then stopped

I was counting … thirty-one victims and sixty-two stabs of the knife.

A gasp, a push, a fall

one more step.

A gasp a push a fall,

and rivers of blood that flowed.

With all my strength of mind I added up the blows, I subtracted the dead,

every cry, every sob

hurt my heart like a bite.

Under the fierce sun they mowed us like rustling ears of corn:

with the same sound the blood gushed from our slit throats.

The pit is full, lime thrown on the bodies so the dead do not plague the air.

And the flame of their charity

heats the dead.

I feel the bodies contract

I scramble, with instinctive anger, I feel the bodies contract

like dead fish sprinkled with salt.

They slithered, they slid over me,

they slowly subsided and those dead laughed, cried, screamed and invoked,

stretched out their arms furiously

trying to grab me …

I felt nails, knees, sides,

restless mouths on me.

I scrambled, with instinctive anger,

pressing on them, on their bellies, chests,

and gasps, gurgles, breathed out

now I had no more pity

and perhaps I was trampling on a neighbour, perhaps I was trampling my dead

sister.

I WAS TRAMPLING MY DEAD SISTER

Neither tears nor laughter, nor cries, nor songs.

the vagrant moon shines on the ruins,

the remote sob of fountains is silenced,

a dead dog lying in the road.

the reflection of the glass,

the creaking of a key in on old lock,

the odour of fire and in that odour every memory

harvests and weddings, a ray of sun that gilds the door of home, and the dances,

the vigils, the funerals, the laments

the peace that reigns over a spent century

what life sows, death reaps.

Freely inspired by Ivan Goran Kovac?

ic?'s poem The Pit with the sole intent of praising suffering not condemning it which is why many parts of the original

have been left out

ik bloed en?

mijn pracht en mijn toevlucht

Vanaf de onderkant van de ogen

ze griste het licht en de zoete warme nacht van mij.

Verschijnt nu de bliksem van de dag alleen achter mijn voorhoofd en verlicht het twee holtes?

bloedig.

In de holte van mijn hand gingen mijn ogen, nu niet in staat om te huilen, uit

ze lachten om het licht

terwijl heet en dik bloed tussen de vingers druppelde die de beul me stak?

in banen.

Met alle kracht van mijn geest besloot ik te tellen: in de kolom was ik de vijftigste, we gingen vooruit als een rij voor brood,

een lijn die verder ging en Contavo stopte.

eenendertig slachtoffers

en tweeënzestig messlagen.

Een zucht, een duw, een val, nog een stap.

Een zucht, een duw, een val en bloed gutst eruit in gutsen.

Met elke geestkracht voegde ik de slagen toe, trok ik de gevallenen af,

elke kreet, elke snik

het deed pijn aan mijn hart als een beet.

Onder de felle zon maaiden ze ons neer

als ritselende oren:

met hetzelfde geluid gutste het bloed uit onze doorgesneden kelen.

De put en?

vullen, de limoen en?

op de lichamen gegooid waarom?

de doden plagen niet

de lucht.

En de vlam van hun liefdadigheid?

dat verwarmt de doden.

Ik voel de lijken samentrekken Ik klim, met instinctieve woede voel ik de lijken samentrekken als dode vissen bestrooid met zout.

Ze bewogen, gleed over me heen, zakte langzaam in elkaar en die doden

ze lachten, huilden, schreeuwden en huilden, woedend strekten ze hun armen uit

probeert me te grijpen...

Ik voelde de nagels, de knieën, de heupen,

de rusteloze monden op mij.

Ik klom met instinctieve woede die op hen drukte, op hun buik, op hun borst,

en als ik een rammelaar, een gorgel gaf, had ik er nu geen meer?

medeleven?

en misschien trapte ik op een buurman van mij, misschien trapte ik op mijn dode zus.

IK LOOPTE OP MIJN DODE ZUS

Geen van beide?

huil je?

lachen, kreunen, zingen.

de dwalende maan schijnt op de ruïnes,

het verre snikken van de fonteinen is stil,

het aas van een hond ligt midden op de weg.

de glans van het glas,

het kraken van een sleutel in een oud slot,

de geur van vuur en elke herinnering in die geur

oogsten en bruiloften, een zonnestraal die de voordeur verguldt,

en de dansen, de wakes, de begrafenissen, de klaagzangen

de vrede die heerst over een uitgestorven eeuw

dat is?

dat het leven zaait en de dood verzamelt.

Ben je vrijelijk geïnspireerd door het gedicht "La fossa" van Ivan Goran Kovac?

ic?

met de enige bedoeling het lijden te verheffen, niet te veroordelen

juist om deze reden zijn veel delen van het origineel verdrongen

Engels

PRACHT EN DUISTERNIS

Bloed is mijn glorie en mijn toevlucht

Vanuit het diepst van mijn ogen

ze rukten het licht en de zoete warme nacht uit.

Nu komt de flits van de dag

alleen in mijn hoofd en licht twee bloederige holtes op.

In de palm van mijn hand waren mijn ogen besteed niet langer in staat om te huilen

ze lachten om het licht

terwijl heet, dicht bloed

sijpelde tussen de vingers die de folteraar

vast in mijn kassen.

Met al mijn geestkracht besloot ik te tellen: ik was de vijftigste in de rij

we gingen voort als een rij voor brood,

een lijn die vooruit ging en stopte

Ik telde... eenendertig slachtoffers en tweeënzestig messteken.

Een zucht, een duw, een val

nog een stap.

Een zucht een duw een val,

en rivieren van bloed die stroomden.

Met al mijn geestkracht telde ik de slagen bij elkaar op, trok ik de doden af,

elke kreet, elke snik

kwetste mijn hart als een beet.

Onder de felle zon maaiden ze ons als ruisende korenaren:

met hetzelfde geluid gutste het bloed uit onze doorgesneden kelen.

De put is vol, er wordt kalk op de lichamen gegooid zodat de doden de lucht niet teisteren.

En de vlam van hun liefdadigheid

verwarmt de doden.

Ik voel de lichamen samentrekken

Ik klauter, met instinctieve woede, ik voel de lichamen samentrekken

als dode vissen bestrooid met zout.

Ze glibberden, ze gleden over me heen,

ze zakten langzaam weg en die doden lachten, huilden, schreeuwden en riepen,

staken woedend hun armen uit

probeert me te grijpen...

Ik voelde nagels, knieën, zijkanten,

rusteloze monden op mij.

Ik krabbelde, met instinctieve woede,

op hen drukken, op hun buik, borst,

en hijgt, gorgelt, ademt uit

nu had ik geen medelijden meer

en misschien vertrapte ik een buurman, misschien vertrapte ik mijn doden

zus.

IK VERLOOPDE MIJN DODE ZUS

Noch tranen, noch gelach, noch gehuil, noch liederen.

de zwervende maan schijnt op de ruïnes,

het verre snikken van fonteinen is tot zwijgen gebracht,

een dode hond die op de weg ligt.

de reflectie van het glas,

het kraken van een sleutel in een oud slot,

de geur van vuur en in die geur elke herinnering

oogsten en bruiloften, een zonnestraal die de deur van huis verguldt, en de dansen,

de waken, de begrafenissen, de klaagzangen

de vrede die heerst over een voorbije eeuw

wat het leven zaait, oogst de dood.

Vrijelijk geïnspireerd door Ivan Goran Kovac?

ic?'s gedicht The Pit met als enige bedoeling het lijden te prijzen en niet te veroordelen. Daarom zijn veel delen van het origineel

zijn weggelaten