Vergib uns bitte - Cr7z

Er torkelt wieder hacke in den Supermarkt zu den Getränkeregalen

Zählt die Cents des Pfands um den Juicy Fruit zu bezahlen

Der Mundgeruch vor seinem Pa' gab ihm blutige Male

Mit der Monatskarte hinunter in muffigem Gestank

Die Stadt ist ein Sumpf, der die Unschuld zernagt

Alle Moves sind gemach, sieht man seinen Bruder auf Nadel

Das Herz in seiner Brust ist schwarz, winternuklear

Sie fiel im auf, als sie ihm gegenüber in der U-Bahn saß

Bestimmt war’s nur der Alk, er nimmt sein' Mut zusamm'

Spricht sie an und fragt sie um ein bisschen Unterhaltung und sie tat’s

Sie zitiert Konfuzius und stimmt ihn munter

Offenbart ihm, seine Taten waren nicht genug geplant

Es kam, weil der Umstand es verlangt

«Zufall ist doch Quatsch», macht sie ihm klar

Und nimmt ihn an der Hand

«, Yuki ‘ ist mein Name und ab heute bin ich für dich da.»

Die wundersame Art kann nicht wahr sein

Sie drückt ihn an ihr Haar, er riecht den Duft ihres Parfums, Finger filigran

Schlingt den Arm um seine Hüfte und stützt ihn Richtung Ausgang

Der warme Dunst des Juliabends füllt ihre Lunge

Sie stupst sie manchmal an, schnell wird der Trubel der Stadt hinter sich

gebracht

Man findet eine Wiese, setzt sich nieder in das Gras

Sie strahlt aus blauen Augen aus purem Diamant

Sie zoomt ihn ran, er vergisst die Uhr und den Wutanfall des Vaters

Wüsst' der Junge nur, der Succubus verwirrt seinen Verstand

Vergib uns bitte, wir wissen nicht, was wir tun

Verlassen von uns’rer Liebe fühlen wir Trauer und Wut

Durch Unterschiede können wir uns nicht mehr die Hände geben

Die Illusion, in der wir leben, muss ein Ende nehmen

Vergib uns bitte, wir haben’s nicht böse gemeint

Wir kamen nur einfach nicht zu wahrer Größe, ich weiß

Während wir das von dir gegebene Leben als selbstverständlich nehm’n

Könnte es jeden Moment mit uns zu Ende geh’n

Der Regen plätschert auf den Stein im geschäftsmäßigen Treiben

Auf die Schirme von den Menschen, die vorbeigeh’n

Wahrscheinlich auf dem Weg in riesige Gebäudekomplexe für Scheine

Stiefel steigen über Penner, die durchnässt sind

Weinen, weil sie drohen zu zerbrechen an der Kälte, es wird schneien

Für etwas zu Essen wird das Geld im Becher nicht mehr reichen

Fünf Minuten Händewärmen und Obdach in Bäckerei'n ist nurnoch drin,

wenn man sich dort 'n Käffchen leistet

Eisige Winde pfeifen, so schneiden durch die Städte uns’rer Zeit

Im weichen Himmelbett wird Sex gemacht neben der Sektglasneige

Holz wird verfeuert in teuren antiken Kachelöfen

Goldene Kronleuchter, über ihren Häuptern wacht das Böse

Sie fühlen nichts mehr, nein, sie denken nur an eins

Ihren Cadillac und den Benz in der Einfahrt, die exquisiten Schlemmerei’n

Trendige Kleider im Schrank für Bälle und Feiern

Der hermetisch abgeriegelten Linie einer Bänkergemeinschaft

Für sie sind die Armen nur die dreckigen Schweine

Die nichts erreicht hab’n im Leben und deshalb fressen sie Scheiße

Doch was ist mit der Person ohne Namen, die Trennung, die Scheidung?

Der kleinen schwerkranken Tochter, die die Ärzte nicht heil’n

Keine Unterstützung von außen, schau, er kämpft sich mit drei Jobs

Durch die Jahre, um am Ende zu scheitern

Er zerbrach vor ihrem Grab, griff zur Flasche und ertränkte sein Leiden

Für die ist er ein fremder Mensch, nichts weiter — weshalb ihm beisteh’n?

Vergib uns bitte, wir wissen nicht, was wir tun

Verlassen von uns’rer Liebe fühlen wir Trauer und Wut

Durch Unterschiede können wir uns nicht mehr die Hände geben

Die Illusion, in der wir leben, muss ein Ende nehmen

Vergib uns bitte, wir haben’s nicht böse gemeint

Wir kamen nur einfach nicht zu wahrer Größe, ich weiß

Während wir das von dir gegebene Leben als selbstverständlich nehm’n

Könnte es jeden Moment mit uns zu Ende geh’n

Hij strompelt terug naar de supermarkt en hakt in op de drankrekken

Telt de centen van de aanbetaling om de Juicy Fruit te betalen

De slechte adem voor zijn pa' gaf hem bloederige vlekken

Met de maandkaart naar beneden in een muffe stank

De stad is een moeras dat de onschuld wegvreet

Alle bewegingen zijn gedaan, je kunt zijn broer op de naald zien

Het hart in zijn borst is zwart, winter nucleair

Ze ving zijn blik toen ze tegenover hem in de metro zat

Het was absoluut alleen de alcohol, hij verzamelt zijn moed

Benader haar en vraag haar om wat entertainment en dat deed ze

Ze citeert Confucius en vrolijkt hem op

Vertel hem dat zijn acties niet genoeg gepland waren

Het kwam omdat de omstandigheden erom vroegen

"Toeval is onzin", maakt ze hem duidelijk

En neemt hem bij de hand

"'Yuki' is mijn naam en vanaf vandaag ben ik er voor jou."

De wonderbaarlijke soort kan niet waar zijn

Ze drukt het tegen haar haar, ruikt de geur van haar parfum, filigrane vingers

Slaat zijn arm om zijn middel en ondersteunt hem richting uitgang

De warme mist van de juli-avond vult haar longen

Ze stoot ze soms aan, en de drukte van de stad verdwijnt snel achter hen

gebracht

Je vindt een weiland, ga in het gras zitten

Ze straalt met blauwe ogen gemaakt van pure diamant

Ze zoomt in op hem, hij vergeet de klok en de driftbui van zijn vader

Als de jongen het maar wist, brengt de succubus zijn geest in de war

Vergeef ons, we weten niet wat we doen

Verlaten door onze liefde voelen we verdriet en woede

Door verschillen kunnen we geen handen meer schudden

De illusie waarin we leven moet eindigen

Vergeef ons alstublieft, we bedoelden geen kwaad

We zijn gewoon niet uitgegroeid tot grootsheid, ik weet het

Terwijl we het leven dat je ons geeft als vanzelfsprekend beschouwen

Het kan elk moment voor ons ophouden

De regen spat op de steen in de drukte van het bedrijfsleven

Op de schermen van de voorbijgangers

Waarschijnlijk op weg naar enorme gebouwencomplexen voor rekeningen

Laarzen klimmen over doorweekte billen

Huilen omdat ze dreigen te breken van de kou, het gaat sneeuwen

Het geld in de beker is niet langer genoeg om iets te eten

Vijf minuten handen opwarmen en beschutting in bakkerijen is alleen mogelijk

als je daar een koffie kunt betalen?

IJzige winden fluiten, snijdend door de steden van onze tijd

Sex is made in het zachte hemelbed naast het champagneglas

Hout wordt verbrand in dure antieke tegelkachels

Gouden kroonluchters, het kwaad waakt over hun hoofden

Ze voelen niets meer, nee, ze denken maar aan één ding

Uw Cadillac en de Benz op de oprit, de exquise feesten

Trendy jurken in de kast voor bals en feesten

De hermetisch afgesloten lijn van een bankgemeenschap

Voor hen zijn de armen gewoon de vuile varkens

Die niets bereikt hebben in het leven en daarom eten ze stront

Maar hoe zit het met de persoon zonder naam, de scheiding, de scheiding?

De kleine, ernstig zieke dochter die de dokters niet genezen

Geen steun van buitenaf, kijk, hij worstelt met drie banen

Door de jaren heen om uiteindelijk te falen

Hij brak voor haar graf, reikte naar de fles en verdronk zijn lijden

Voor hen is hij een vreemdeling, meer niet - waarom hem bijstaan?

Vergeef ons, we weten niet wat we doen

Verlaten door onze liefde voelen we verdriet en woede

Door verschillen kunnen we geen handen meer schudden

De illusie waarin we leven moet eindigen

Vergeef ons alstublieft, we bedoelden geen kwaad

We zijn gewoon niet uitgegroeid tot grootsheid, ik weet het

Terwijl we het leven dat je ons geeft als vanzelfsprekend beschouwen

Het kan elk moment voor ons ophouden