Winter - Speaking With Ghosts

Tell me It’s okay

We haven’t spoken in days and I’m losing sleep

Focused on the ending

But always lost in between

Without fail

Time slips away

Nothing

Seems to go my way

I’m stuck in a depressive state

Wondering which way the gravity will take me

And I can’t

Seem to make things change

Winds change

But the earth beneath

Still stays the same

Same as it did before

The give and take always seems to want more

Hollowed on the inside

Nothing feels right

Still I endure

I’m running but I seem to be

Going nowhere quick

Going nowhere quick

I can’t

Always play pretend

Nothing

Seems to go my way

Nothing

Seems to go my way

I’m stuck in a depressive state

Wondering which way the gravity will take me

And I can’t

Seem to make things change

Winds change

But the earth beneath

Still stays the same

Have I traveled this road too long?

Is my sanity all but gone?

Is there any way out for me?

'Cause the sound is deafening

There’s no way out for me

Every time that I leave

I come to questioning

Have my passions changed the best in me?

Still stuck on this road

Twelve-hundred miles to go

Will I ever make it there?

Even if I did, would you even care?

Vertel me Het is oké

We hebben elkaar al dagen niet gesproken en ik slaap slecht

Gericht op het einde

Maar altijd verloren tussendoor

Zonder falen

De tijd glijdt weg

Niets

Lijkt mijn kant op te gaan

Ik zit vast in een depressieve toestand

Benieuwd welke kant de zwaartekracht me zal brengen

En ik kan niet

Lijkt dingen te veranderen

Winden veranderen

Maar de aarde eronder

Blijft nog steeds hetzelfde

Hetzelfde als voorheen

Het geven en nemen lijkt altijd meer te willen

Uitgehold aan de binnenkant

Niets voelt goed

Toch volhard ik

Ik ben aan het rennen, maar ik lijk te zijn

Snel nergens heen

Snel nergens heen

ik kan niet

Speel altijd alsof

Niets

Lijkt mijn kant op te gaan

Niets

Lijkt mijn kant op te gaan

Ik zit vast in een depressieve toestand

Benieuwd welke kant de zwaartekracht me zal brengen

En ik kan niet

Lijkt dingen te veranderen

Winden veranderen

Maar de aarde eronder

Blijft nog steeds hetzelfde

Heb ik deze weg te lang afgelegd?

Is mijn gezond verstand zo goed als verdwenen?

Is er een uitweg voor mij?

Omdat het geluid oorverdovend is

Er is geen uitweg voor mij

Elke keer dat ik wegga

Ik kom om te vragen

Hebben mijn passies het beste in mij veranderd?

Zit nog steeds vast op deze weg

Twaalfhonderd mijl te gaan

Zal ik het ooit halen?

Zelfs als ik dat deed, zou het je dan iets kunnen schelen?