Sternenstaub - Coronatus

Entsteigen Pollen Lebens

Jedem Gesicht

Mit jeder Frühlingswärme

Verschwenderisch

Als ob der Himmel

Sich in die Leere neigt

Und Heilige verbluten

Lässt, unverziehen

Wird nicht unsagbar viel

Umriss zu Gestalt

Fülle aus Augenblicken

Unablässig aufgewühlt

Erinnerung dem All

Ist nicht mit fernen Räumen

Auch unser Staub verwoben

Als sei er anverwandt

Den Sternen wie dein Blut dem Leben

Trägt er nicht unverhofft

Den Flügelschlag entrückter Engel

Lässt er nicht ahnen

Welches Dasein mit ihm hingegeben war

Verwandeltes scheint so sehr

So sehr erfüllt

Mit Dunkelheit und Glück

So als sei’s gestillt

In sich gekehrt und kurz vor

Kurz vor der Frucht

Dem Lebenden entrückt

Wie Erinnerung

Wird nicht unsagbar viel

Umriss zu Gestalt

Fülle aus Augenblicken

Unablässig aufgewühlt

Erinnerung dem All

Opkomend pollenleven

elk gezicht

Met elke lentewarmte

verspillend

Alsof de hemel

Buigen in de leegte

En heiligen bloeden dood

Vertrek, niet vergeven

Wordt niet te veel

schets om vorm te geven

Vol momenten

Voortdurend geagiteerd

herinnering aan het universum

Is niet met verre spaties

Ook ons ​​stof geweven

Alsof hij familie was

Naar de sterren als je bloed tot leven

Hij draagt ​​het niet onverwacht

De vleugelslag van verrukte engelen

Hij laat je niet raden

Welk bestaan ​​werd met hem opgegeven

Getransformeerd lijkt zo veel

Zo zeer vervuld

Met duisternis en geluk

Alsof het tevreden is

Introvert en op het punt om

Net voor de vrucht

Verwijderd uit de levenden

zoals geheugen

Wordt niet te veel

schets om vorm te geven

Vol momenten

Voortdurend geagiteerd

herinnering aan het universum