Schnee & Rosen - Coronatus

Weißer Schnee und rote Rosen

Wie dunkles Blut auf heller Haut

Kaltes Eis erfriert ein heißes Herz

Kalt genug tut nichts mehr weh

Der Himmel blau, die Sonne scheint

Ein Tag wie er so lang erträumt

Sie wandert über Schnee und Eis

Ihr Schritt ist leicht und frei

So viele Jahre nachgedacht

So viel gehofft, so viel erleht

Das Ende war wie vorbestimmt

Sie geht den letzten Weg

Sie kommt ans Ziel, sie setzt sich hin

Sie schließt die Augen und sieht dann

Das Leben, das sie sich erträumt

Das Leben und was es kann

Sie nimmt die Klinge und sie weiß

Des Messers Richtung, scharf und heiß

Sie schneidet tief, kein Zweifel mehr

Ihr Lächeln glücklich und frei

Zu schön für diese Welt, zu rein

War sie im Innern doch immer nur allein

Zu weich zu anderen, zu rein

War sie am Ende doch immer nur allein

Zu offen war ihr Herz, zu rein

Sie hatte niemand zum Lindern ihrer Pein

Quaeso subsisto eam

Subisito eam

Non illud faciunt

Witte sneeuw en rode rozen

Als donker bloed op een lichte huid

Koud ijs bevriest een heet hart

Koud genoeg doet niets meer pijn

De lucht is blauw, de zon schijnt

Een dag waar hij al zo lang van gedroomd heeft

Ze dwaalt over sneeuw en ijs

Haar stap is licht en vrij

Zoveel jaren van denken

Zoveel gehoopt, zoveel geleerd

Het einde was vooraf bepaald

Ze gaat de laatste weg

Ze komt aan, ze gaat zitten

Ze sluit haar ogen en ziet dan

Het leven waar ze van droomt

Het leven en wat het kan doen

Ze pakt het mes en ze weet het

De richting van het mes, scherp en heet

Het snijdt diep, geen twijfel meer

Je glimlach blij en vrij

Te mooi voor deze wereld, te puur

Binnen was ze altijd alleen

Te zacht voor anderen, te puur

Uiteindelijk was ze altijd alleen

Haar hart was te open, te puur

Ze had niemand om haar pijn te verzachten

Quaeso subsisto eam

Subisito eam

Niet illud faciunt