Echo of Souls - Coronatus

There will be a time

There will be a life

When I’ll find your good soul again

Now death will take mine

But you’ll be my wife

When we’ll meet one far day again

I remember this scene

On a sunny winter’s day

So cold, but we’ve been outside

Little brats we’ve been

With miserable pay

So often no bread to bite

I remember it too

We stood at a shack

The shack built on stilts was our home, our home

I felt ice cold winds blow

And heard someone clack

So we crawled 'neath floor planks on all frozen loam

There will be a time

There will be a life

When I’ll find your good soul again

Now death will take mine

But you’ll be my wife

When we’ll meet one far day again

I spied through a crack

Of the oaken wood floor planks

And saw a worn woman walk

Maybe she’s my mother

Or maybe someone else

No memory exceeds this stalk

This is my memory too

From under those planks

Our stepmother could have been seen, has been seen

By the orphans we’ve been

My memory has blanks

However, our love was virgin and clean

There will be a time

There will be a life

When I’ll find your good soul again

Now death will take mine

But you’ll be my wife

When we’ll meet one far day again

We had to drudge hard

In this former life

You had to dig deep in the mine, in the mine

The next morning, they said

That you will not come back

The tunnel caved in, was certainly thine

In darkness I’m dreaming

And I dream of yesterday

Forever, I’ll fall asleep

And my soul will echo

This message out to you

The last thing I need to keep

There will be a time

There will be a life

When I’ll find your good soul again

Now death will take mine

But you’ll be my wife

When we’ll meet one far day again

There will be a time

There will be a life

When I’ll find your good soul again

Now death will take mine

But you’ll be my wife

When we’ll meet one far day again

Er zal een tijd zijn

Er zal een leven zijn

Wanneer ik je goede ziel weer zal vinden

Nu zal de dood de mijne nemen

Maar je wordt mijn vrouw

Wanneer we elkaar weer op een verre dag zullen ontmoeten

Ik herinner me deze scène

Op een zonnige winterdag

Zo koud, maar we zijn buiten geweest

Kleine snotaapjes zijn we geweest

Met ellendig loon

Dus vaak geen brood om te bijten

Ik herinner het me ook nog

We stonden bij een hut

De hut gebouwd op palen was ons huis, ons huis

Ik voelde ijskoude winden waaien

En hoorde iemand klakken

Dus we kropen 'onder vloerplanken op alle bevroren leem'

Er zal een tijd zijn

Er zal een leven zijn

Wanneer ik je goede ziel weer zal vinden

Nu zal de dood de mijne nemen

Maar je wordt mijn vrouw

Wanneer we elkaar weer op een verre dag zullen ontmoeten

Ik spioneerde door een spleet

Van de eikenhouten vloerplanken

En zag een versleten vrouw lopen

Misschien is ze mijn moeder

Of misschien iemand anders

Geen enkel geheugen overschrijdt deze stengel

Dit is ook mijn geheugen

Van onder die planken

Onze stiefmoeder had gezien kunnen worden, is gezien

Door de wezen die we zijn geweest

Mijn geheugen heeft lege plekken

Onze liefde was echter maagdelijk en schoon

Er zal een tijd zijn

Er zal een leven zijn

Wanneer ik je goede ziel weer zal vinden

Nu zal de dood de mijne nemen

Maar je wordt mijn vrouw

Wanneer we elkaar weer op een verre dag zullen ontmoeten

We moesten hard ploeteren

In dit vorige leven

Je moest diep in de mijn graven, in de mijn

De volgende ochtend zeiden ze:

Dat je niet meer terugkomt

De tunnel stortte in, was zeker de jouwe

In het donker droom ik

En ik droom van gisteren

Voor altijd, ik zal in slaap vallen

En mijn ziel zal echoën

Dit bericht aan jou

Het laatste wat ik moet bewaren

Er zal een tijd zijn

Er zal een leven zijn

Wanneer ik je goede ziel weer zal vinden

Nu zal de dood de mijne nemen

Maar je wordt mijn vrouw

Wanneer we elkaar weer op een verre dag zullen ontmoeten

Er zal een tijd zijn

Er zal een leven zijn

Wanneer ik je goede ziel weer zal vinden

Nu zal de dood de mijne nemen

Maar je wordt mijn vrouw

Wanneer we elkaar weer op een verre dag zullen ontmoeten