Rendez-vous de novembre - Constance Amiot

Pourquoi faut-il que l’on fasse des promesses

Je te jure que le temps les renverse

Et emporte avec lui les plus belles images

Dévalise les saisons comme on tourne les pages

J’aimerais récolter les plus belles histoires

En plaquant des accords sur le manche de ma guitare

Mais le temps qui, de temps en temps

Oui, le temps qui brille comme une étoile

Pourquoi traduire les mots les plus tendres

Toucher du bois quand on manque de bol

Pour adoucir le mois de novembre

Les volets qui claquent et les détails qui clochent

Et le temps qui, de temps en temps

Oui, le temps qui brille comme une étoile

J’aimerais emprunter le chemin des rêveurs

Ajuster mes adieux à des au revoir

À bientôt rendez-vous aux couleurs de l’automne

Essayons d'être heureux du moins jusqu'à ce soir

Et le temps qui, de temps en temps

Oui, le temps qui brille comme une étoile (x4)

Les jours s’abritent dans les manteaux d’hiver

Et dispersent dans le vent tout ce qui dure

Pourquoi faut-il que l’on fasse des promesses

Ceux qui s’endorment comme des toiles accrochées sur les murs

Waarom moeten we beloften doen?

Ik zweer dat de tijd ze neerslaat

En neemt de mooiste foto's mee

Rob de seizoenen zoals we de pagina's omslaan

Ik wil graag de mooiste verhalen verzamelen

Akkoorden spelen op de hals van mijn gitaar

Maar de tijd dat van tijd tot tijd

Ja, de tijd die schijnt als een ster

Waarom de meest tedere woorden vertalen?

Klop op hout als je je down voelt

Om de maand november te zoeten

Slammende luiken en kapotte details

En de tijd dat van tijd tot tijd

Ja, de tijd die schijnt als een ster

Ik wil graag het pad van dromers volgen

Mijn afscheid aanpassen aan het afscheid

Tot snel, tot ziens in de kleuren van de herfst

Laten we in ieder geval tot vanavond proberen gelukkig te zijn

En de tijd dat van tijd tot tijd

Ja, de tijd die schijnt als een ster (x4)

De dagen schuilen in winterjassen

En verstrooi in de wind alles wat duurt

Waarom moeten we beloften doen?

Degenen die in slaap vallen als doeken die aan de muren hangen