Rancho Da Primavera - Clara Nunes

Não vejo a primavera

Já era

A triste margarida

A desaparecida

O pobre beija-flor

Que não vejo voar sobre o meu jardim

Não tem a quem beijar

Que tristeza sem fim, lá lá iá

Não ouço mais o canto da cigarra ao anoitecer

Que saudade que eu tenho

Já nem sinto prazer

Quem fala é um poeta esquecido

Que constrangido

Vive a chorar

Desejo vitalidade às flores

Diminuir minhas dores

Me alegrar

Eu quero retomar minha alegria

Quando raiar o dia

Os pássaros cantando

O outono que seja benvindo

Quero viver sorrindo

E não chorando

Ik zie geen lente

Het is voorbij

het droevige madeliefje

De missende

De arme kolibrie

Die ik niet over mijn tuin zie vliegen

Er is niemand om te zoenen

Wat een eindeloos verdriet, daar gaat het

Ik hoor het lied van de cicade niet meer in de schemering

Hoeveel ik mis

Ik voel niet eens meer plezier

Wie spreekt is een vergeten dichter

hoe beschaamd

leef huilend

Ik wens de bloemen vitaliteit

mijn pijn verminderen

verheugen

Ik wil mijn vreugde terugnemen

wanneer de dag aanbreekt

de vogels zingen

De herfst is welkom

Ik wil lachend leven

en niet huilen